Zwanger: ik kan niet meer aardig reageren

Soms vind ik het heel moeilijk, dat zwanger zijn. 

Voor de derde keer in mijn leven mag ik een kindje dragen, wat bijzonder en mooi is dat. Maar voor mij soms ook heel zwaar. Fysiek gaat het niet altijd even fijn, maar mentaal soms nog veel minder.

Ik merk dat er deze zwangerschap ruimte is, ruimte om stil te staan bij wat wordt het, hoe wil ik het straks gaan doen met werken en hoe ik het voor mij zie met twee kindjes. Maar er is ook veel ruimte om na te denken, na denken over wat had kunnen zijn. En dat vind ik nu heel moeilijk. Vandaag ben ik alweer langer zwanger dan bij de eerste. Voorbij de 23 weken en 5 dagen. En dit vind ik moeilijk, ik merk het aan mijn lijf en aan mijn humeur.

Daar waar ik voorheen prima kon over het 'geneuzel' van collega's of vrienden vind ik het nu heel moeilijk om aardig te reageren. Ook geeft mijn bekken aan dat er stress in mijn lichaam zit. Ze doen zeer, meer dan normaal. En dan onze kleine man van dik anderhalf die wil niks anders dan mama. En mama wil liever even niet dat geplak. Maar het is zo lief om te zien hoe hij zijn best doet, onbewust om mama op te vrolijken. 

Rouwen om je kind is iets heel moeilijks en elke keer als ik denk dat het oke is en ik ermee kan leven, dan gebeurt er iets waardoor mijn gat in mn hart weer open en bloot ligt. 

En heel eerlijk soms wil ik die pijn en verdriet gewoon niet. Dan wil ik mijn kop in het zand steken en het negeren. Maar ik merk dat dat niet werkt, dus ik geef dan het verdriet en de rouw de ruimte. Het mag er zijn, het hoort erbij. Het leven is niet altijd leuk, het is geen groot feest. 

Maar wat als een paal boven water staat, is dat ook dit kindje zeer gewenst is. Hoeveel moeilijke emoties er ook omhoog komen, ik kan niet wachten tot we dit kindje mogen ontmoeten en in onze armen mogen vasthouden.