Ze is Nolan's grote trotse zus

De daarop volgende dag heb ik beleefd in een soort waas, ik deed mn uiterste best om zoveel mogelijk bij hem te zijn hoewel dat niet alleen mentaal heel zwaar was, maar ook fysiek. Ik kon nog niet staan en lang zitten was ook erg pijnlijk. Ik heb heel veel pijn gehad tussen mijn schouderbladen. Ik had het idee dat ik misschien een reactie had gehad op het gas van de beademing, omdat ik de eerste dag toen ik wakker werd heel mn keel, schouders en borst voelde. De artsen zeiden dat het wellicht zou zijn van het verplaatsen. De pijn in mijn buik voelde ik amper maar de pijn in mijn schouder was niet te doen, ik heb extra pijnstillers gevraagd enkel voor mn schouder. Daardoor kostte het enorm veel moeite om bij Nolan te zijn. Ik kon daar maar in 1 houding liggen of zitten. Het deed zoveel pijn als ik daar weer weg moest omdat ik het niet meer volhield. Elke keer moest ik hem weer opnieuw achter laten. Dan hield ik hem via de cam in de gaten en zag ik hem daar alleen liggen en wilde graag naar hem terug. Ik kon mezelf nog niet daarheen verplaatsen dus voelde ik me nog een last ook elke keer als ik de verpleging moest vragen mij daarheen te brengen. We kregen te horen dat vrijdag de MRI zou zijn en we dan meer zouden komen te weten over de schade en in welke gebieden de schade zou zijn. We kregen gesprekken met een maatschappelijk werkster over hoe het met ons ging en wat er mogelijk stond te gebeuren. Zij heeft ons zo geholpen om sterk te blijven. Ze hielp ons herinneren waar we voor staan en wat wij als familie belangrijk vinden. M'n dochter was al die tijd nog thuis geweest en zei ineens dat ze mama zo miste. Ze was toen 3,5 jaar en heeft dat nooit eerder gezegd. M'n ouders zijn met haar langs gekomen en samen zijn we in de rolstoel bij Nolan langs gegaan. Ik heb haar verteld dat zijn hoofdje kapot is gegaan bij de bevalling en dat de artsen er alles aan doen om hem beter te maken. Maar dat het ook zou kunnen zijn dat hij dood gaat. Ik heb haar uitgelegd wat het betekent als hij dood zou gaan, dat we hem dan niet mee naar huis kunnen nemen en dat dood gaan voor altijd is. Het duurde even voor het besef kwam maar ineens was ze ontroostbaar en heeft ze heel hard gehuild. Ze is zo'n trotse grote zus, het was helemaal háár broertje. Ze wilde hem ook graag vast houden en dat mocht uiteindelijk. Ze had hem op schoot en ik stond er naast. Ze wilde graag met hem op de foto, maar ik moest dan wel aan de kant. Dat was echt even haar momentje met haar broertje en anderen hoefden even niet in de buurt te komen. Ze vond het fantastisch toen hij ineens haar vingertje pakte. Wat was ik trots op haar en tegelijk voelde ik me zo intens verdrietig. Naast je eigen pijn moet je ook nog zien hoeveel verdriet je eigen kind hiervan heeft. Dat is zwaar...