Ze had van alles kunnen zeggen...

Ineens stond ze daar. Alsof ze nooit was weggeweest. Maar dat was ze wel. Sinds zijn overlijden had ik niets meer van haar gehoord, en eerlijk gezegd had ik daar vrede mee.

Toch liep ze recht op me af, met haar geperfectioneerde glimlach en een blik die me direct het gevoel gaf dat er iets ‘niet klopte’. En nog voordat ik kon bedenken hoe ik deze situatie zou ontwijken, liet ze de woorden vallen die me deden verstijven.

"Goh, jij ziet er moe uit. Maar ja, met alles wat je hebt meegemaakt, logisch toch?"

Na al die jaren had ze van alles kunnen zeggen. "Hoe gaat het met je?" of zelfs gewoon "Fijn je te zien." Maar nee. Dit was het eerste wat ze zei. Een ‘onschuldige’ observatie. Achteloos uitgesproken, maar de impact ervan voelde als een stomp in mijn maag.

Niet omdat ik de waarheid niet aankon, ik heb thuis ook een spiegel. Maar omdat dit was wat ze koos te zeggen. De toon en de manier waarop… het was allesbehalve gemeend. Geen oprechte bezorgdheid, geen warme interesse. Een dun laagje nep medelijden over een botte opmerking.

Ik wilde haar zo graag een knal op haar gebotoxte kop geven. Echt. Niet eens per se om de botox, maar om haar onverschilligheid. Het nonchalante waarmee ze mijn verdriet, mijn leven en mijn hele bestaan terugbracht tot een slordige opmerking.

Moe… Ja, ik ben moe. Moe van dit soort ontmoetingen. Moe van mensen die denken dat ze iets moeten zeggen. Moe van altijd maar moeten slikken, moeten inschikken, moeten doen alsof het me niets doet. Elke keer weer.

Ik glimlach. Dat is wat ik doe. Ik slik en kan het niet laten om toch iets terug te zeggen.

"Jij hebt alle vermoeidheid weggespoten, zie ik?"

Mijn stem klinkt bitterzoet. De stilte snijdt. Mijn blik is net iets te vriendelijk. Ze lacht onzeker en doet een stapje achteruit.

"Nou ja zeg, wat een kutopmerking!"

Ik haal mijn schouders op. "Tja, sommige dingen kun je maar beter voor je houden, toch?"

En terwijl ik wegloop, besef ik: ik ben niet boos omdat ze het zei. Ik ben boos omdat ik nog steeds verwacht dat mensen het ooit zullen begrijpen. Misschien is dat wel mijn grootste vergissing.

Volg ons leven naast de dood @lievedjae