Weer dat mes in mijn rug...

Zogenaamde vrienden, er zijn er zoveel van. Zoveel dat ik soms niet begrijp hoe de wereld blijft functioneren. Mensen die elkaar een mes in de rug steken zonder enige twijfel, mensen die alleen maar aan zichzelf denken, mensen die weigeren om in te zien dat ze zelf misschien wel eens wat fout doen. De goeden zijn zeldzaam, de rotte appels blijken telkens meer te zijn dan je denkt.

Dan heb je altijd voor iemand klaargestaan, iemand telkens uit de shit geholpen op iedere mogelijke manier. En zolang je dat doet ben je hartstikke leuk. Maar zodra je mensen erop durft te wijzen dat ze misschien wel zelf een aandeel hebben in die problemen in hun leven die telkens maar terug blijven komen, dan mag je opdonderen.  Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen keuzes is blijkbaar te veel gevraagd. 

En zo ben ik weer een 'vriendin' kwijtgeraakt, die besloot dat ze zich liever dingen liet aanpraten door een kerel die ze 2 weken kent, dan dat ze in ziet dat iemand die haar al jaren heeft geholpen, dat nog steeds probeert te doen. 

Nou, dan zeg ik bij deze; tabee, ik kan wel zeggen dat ik je alle goeds wens. Maar als ik eerlijk ben, hoop ik dat je gaat zien wat je hebt laten schieten en dat je je er heftig kut onder voelt. 

Ik ga door blijven gaan met eerlijk zijn, en mezelf zijn. En ik zal mensen vinden die mij wel kunnen waarderen voor wie ik ben, en die in mijn leven blijven.