Van voorgevoel naar realiteit

Het hele weekend hebben we geprobeerd te genieten van onze kleine man. Ik was inmiddels sterk genoeg om weer naar huis te mogen en heb dat dan ook gedaan. Onze kleine meid had me ook hard nodig, wat dat betreft is ze ook echt een mama's kindje. Maar wat was het moeilijk om m'n andere kind achter te laten in het ziekenhuis. Het voelde zo dubbel: fijn om weer naar huis te mogen, om me even normaal te voelen, maar ik laat een deel van mezelf achter in het ziekenhuis. 

De weg naar de auto voelde ik me dan ook compleet verscheurd. Die avond heb ik continue meegekeken op de cam hoe het met hem ging en heb de zusters ook gebeld met de vraag hoe het met hem is gegaan. De volgende dag zijn we direct weer samen naar het ziekenhuis gegaan om bij hem te zijn. We hebben om en om met hem geknuffeld, zijn tussendoor even gaan lunchen in het ziekenhuis, langs de speeltuin in het ziekenhuis geweest voor onze dochter en daarna weer terug naar Nolan om voor hem te zingen en bij hem te zijn. 

We hebben zoveel mogelijk foto's gemaakt, van elke hoek en pose die hij aannam. Hij werd flink verdoofd en is daardoor niet bij bewustzijn geweest, maar af en toe liet hij merken dat hij ons herkende en gaf een kneepje in onze vinger. We probeerden zoveel mogelijk herinneringen te maken samen, of hij het nou ging halen of niet. Eigenlijk wisten we al hoe dit af zou gaan lopen, maar toch, omdat het definitieve woord nog niet was benoemd door de artsen, hou je ergens toch een heel heel klein sprankeltje hoop. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en wie weet waren wij wel onderdeel van zo'n wonder.

Maandag werd uiteindelijk het apparaat gerepareerd, maar wij zijn gewoon doorgegaan met herinneringen maken en verder niet na te denken over morgen. Alleen maar te genieten van vandaag, de rest komt later.

Uiteindelijk was het dan zo ver, de nieuwe MRI zou plaats vinden. Al hadden we weinig hoop meer en bereidden we ons voor op het slecht nieuws gesprek. Toch bleef dat kleine sprankeltje hoop aanwezig op de achtergrond. Na lang wachten kwam de arts ons de uitslag vertellen. Onze dochter was met mijn ouders mee naar de speelplaats in het ziekenhuis. Wij gingen samen zitten op het bankje in Nolan's kamertje. We houden elkaar vast terwijl de arts met een serieus gezicht binnenkomt. Ze komt gelijk met de deur in huis. Het is niet goed. De schade is zo ernstig dat de artsen besluiten om de stekker eruit te trekken. Nolan zou geen kwaliteit van leven hebben als hij er al uit zou komen. Dat was het dan, het hoge woord was eruit. Er was geen weg terug meer, geen hoop meer om aan vast te houden. Alleen maar leegte en verdriet.

Jaren geleden was ik nog bang dat ik onvruchtbaar zou zijn, ik heb al jaren het gevoel gehad dat het mij niet gegund is om kinderen te krijgen. Bij de geboorte van mijn dochter werd het tegendeel bewezen en ik wilde perse in het ziekenhuis bevallen omdat ik zo bang was dat ze anders dood zou gaan. Toen dat allemaal niet gebeurde, wuifde ik het weg als onterechte angst. Iemand in mijn naaste omgeving heeft later haar kleinzoon verloren, en mijn eerste gevoel was "dit ga ik ooit ook mee moeten maken". 

Tijdens de babyshower voor Nolan schreef ik de tekst "twinkle twinkle little star...". Mijn vriendin zei nog dat ze dat een gekke tekst vond, maar ik vond het perfect passen zonder er verder bij na te denken. Een paar maanden voor de bevalling heb ik een uitvaart verzekering bij Monuta afgesloten voor mijzelf en mijn beide kinderen. Ik heb mijn dochter een jaar voor Nolan's geboorte verteld wat de dood inhoudt, wat er dan gebeurd en dat dat voor altijd is. En toen de arts met deze woorden kwam, viel ineens alles op z'n plek. Mijn voorgevoel heeft me op dit moment voorbereid. Het klinkt zweverig, maar het is waar. Ik kan het niet verklaren, maar het was ineens alsof ik alle losse puzzelstukjes samen zag komen tot dit moment.

Nadat we dit slechte nieuws samen weg hadden gehuild, hebben we onze naasten ingelicht over dit nieuws. Iedereen was er kapot van. We merkten dat Nolan steeds meer bij bewustzijn kwam ondanks de zware medicijnen. Dus wisten we dat we niet lang konden wachten met het nemen van afscheid. We wilden hem zo min mogelijk laten lijden.