13-10-2022 - 13-10-2023

Een jaar later, 13-10-2023. Ik had verwacht dat deze dag wel iets met mij zou doen, maar wat valt het onverwacht zwaar. Precies 1 jaar na het slechte nieuws dat de zwangerschap zou stoppen. Ik merk dat het echt nog veel met mij doet en mij verdrietig maakt, maar tegelijk ook een giga schuldgevoel naar het kindje wat nu wel mag groeien in mijn buik.

Wat is er veel gebeurd in dat jaar, eerst 7 weken nog zwanger geweest van een kindje wat er nooit zou komen. Daarna het herstel emotioneel en lichamelijk, maar ook al vrij snel (april 2023) weer opnieuw zwanger. Lichamelijk helemaal klaar voor, emotioneel misschien toch niet helemaal.

Inmiddels is het eerste jaar na die verschrikkelijke dag dus voorbij, zit ik met een gezond kindje in mijn buik dat al over ongeveer 2 maanden geboren wordt (31+5 zwanger).
Toch was vandaag die angst er ineens weer net zo groot als vorige jaar, de angst om ook deze zwangerschap te verliezen. Het overviel mij. Ik heb de angst de eerste 18 weken gehad, maar vanaf ik de baby voelde is de angst snel gekrompen. Vandaag is hij ineens terug, ik hoop dat dit alleen voor 1 dag is.

Over 2 weken ga ik met verlof, vanaf het moment dat ik wist wanneer mijn verlof was heb ik dit toch een beetje dubbel gevonden. Vorig jaar zat ik precies dezelfde periode thuis, maar met een hele andere reden.

Over 1,5 maand is het de datum van de curettage, 30 november. Dit jaar ben ik dan 38+4, misschien is de baby er zelfs al. Eén ding hoop ik eigenlijk echt niet, dat de baby precies op de dag komt.. Maarja dat heb je niet in de hand, in mijn omgeving hoor ik dan veel 'ach het is toch ook mooi, dan is de datum extra speciaal' of 'dan zijn ze voor altijd met elkaar verbonden'. Maar dit wil ik niet. Ja het verbonden zijn klinkt natuurlijk mooi. Maar ik wil die dag aan ons eerste kindje, die wij Noah hebben genoemd, kunnen denken zonder schuld gevoel. Ik gun ons kindje straks verjaardagen zonder dat de dag voor mij een zwart randje heeft, al zal een kind daar misschien niet veel van mee krijgen. Want dat zwarte randje is er voor mij maar wie staat daar verder nog bij stil? Het was toch 'maar een miskraam?'

Noem mijn naam en ik besta, Noah*