Rouw kent geen grip

Op zondag ochtend werd ik wakker.

Ik geef mijn man een kus en feliciteer hem met onze jarige zoon. Één jaar al papa en mama. Onzichtbaar voor de buitenwereld.

Ik merk dat ik weinig lucht krijg, benauwd.

Ik draai me nog eens om. Mijn lichaam voelt loodzwaar. Steken overal, rillingen, pijn.

Ik twijfel, heb ik nou koorts? De griep? Corona? Ik stap uit bed en ga naar de toilet. Jeetje, mijn lichaam voelt alsof ik net, zoals een jaar geleden, uit narcose kwam na de spoedkeizersnede. Mijn hoofd voelt zo veel pijn, alsof mn man mij zojuist verteld heeft dat onze zoon het niet gered heeft.

Voor de vorm doe ik toch maar een c-test maar diep van binnen weet ik de oorzaak al.

Dit is wat rouw met mijn lichaam doet. Ik ben op. Zo vermoeid, gebroken en verdrietig.

Ik heb me zo druk zitten maken, de aanloop naar deze dag. Boos dat ik een verjaardag aan het plannen ben waarbij Sem nooit een cadeautje kan uitpakken, samen het kaarsje kan uitblazen waarna hij zijn handjes in de slagroom steekt.

Ook al is hij er niet fysiek bij, deze dag moest perfect zijn, want dit is hij meer dan waard.

Zou zijn urn op tijd af zijn? de handgemaakte geboortekaars moest nog gerepareerd worden, is die op tijd terug? zou zijn knuffel op tijd binnen komen? Zou het taartje goed lukken die oma beloofd heeft te bakken? Heb ik wel genoeg ballonnen in huis gehaald. Nog gauw een fles helium halen.

Yes, alles op tijd binnen. De hele zaterdag avond ben ik bezig om alles mooi te versieren.

Tevreden pronkt Sem in zijn nieuwe urn, bij zijn nieuwe knuffel met dezelfde lengte en gewicht heeft als tijdens zijn geboorte.

Een grote letter 1 zweeft boven zijn hoofd, met daarbij nog een egel ballon, een groot hart, omringd met mooie gekleurde ballonnen. Dezelfde als tijdens zijn afscheid een jaar geleden.

Alles is voorbereid en af. Morgen is zijn grote dag. Onze zoon zou een dreumes geworden zijn. Voldaan naar bed, verzonken in de voorbereidingen het draaiboek van de dag.

Nu werd ik wakker en voelde ik zo veel fysieke en mentale pijn.

Opeens besef ik, rouw kent geen grip.

Al weken had ik het verdriet wat ik voelde omgezet in standje- regel modus. Ik wilde grip op de hele situatie. Het heeft me uitgeput. Letterlijk ziek gemaakt en nu was er geen weg terug, want daar ging de deurbel al, met het eerste bezoek.

Omringt met alle lieve dierbaren ging de dag als een roes voorbij. We kijken terug om de mooiste en liefdevolste verjaardag die we hem konden geven.

Die avond ga ik nog even bij je zitten.

In alle rust, alleen even jij en ik.

Ik pak mn pen en opeens stromen er woorden uit. 

Eén jaar rond 

Eén geboorte dag, zonder jou.
Eén kraamweek, zonder jou,
Eén eerste wandeling naar het bos, zonder jou,
Eén eerste carnaval, zonder jou,
Eén eerste moederdag en vaderdag, zonder jou,
Eén eerste verjaardag van papa, zonder jou,

Eén hele verlof tijd, zonder jou,

Eén eerste lente, zomer, herfst en winter, zonder jou,
Eén eerste kraambezoek, zonder jou,
Eén eerste vakantie, zonder jou,
Eén eerste kermis, zonder jou,
Eén eerste sinterklaas, zonder jou,
Eén eerste kerst, zonder jou,
Eén eerste jaarwisseling, zonder jou
De eerste keer sneeuw, zonder jou,
Eén eerste verjaardag van mama, zonder jou,

Zo veel mijlpalen in een jaar,
Die we moeten ervaren zonder jou,
Met veel tranen van verdriet,
Het voelt zo enorm zwaar.

De moeilijkste mijlpaal van het jaar was toch wel extra grauw,

Dat was vandaag, jouw éérste (ver)jaardag, zonder jou.

Ook al was je zo klein,
De leegte die je achterlaat zal er altijd zijn.
Een hart vol liefde blijft bestaan,
De liefde voor jou zal nooit meer weg gaan.

Meer verhalen en blogs te lezen op mijn instagram Nanniewacanno 

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️