Nooit meer ovulatietesten

Mijn laatste post ging over een missed abortion en tumor op mijn linker eierstok. Na die exercitie werd ik heel snel weer zwanger (zeg gerust verrassend snel). Na 5 dagen namen m’n testen al af en snel was miskraam #5 een feit. Onderzoek was al gestart en helaas gaf dat geen duidelijke oorzaak.

Ergens blijf ik toch denken dat we door moeten gaan en dat het dan vanzelf een keer lukt. Dat is immers al een keer zo geweest. Dus was ik in november wéér zwanger. Voor het eerst mocht ik utrogestan (progesteron, dat houdt je baarmoederslijmvlies goed) gebruiken en omdat dat miskramen verhult, deed ik iedere ochtend testen - ik wilde weten waar ik aantoe was, ook als dat niet oke was. 

In week 5 begonnen mn testen te schommelen: van diepdonker naar wat lichter en terug. Een veeg teken. Pas bij 6,5 week zegt een echo iets, dus het was afwachten (en stressen). Op de eerste echo met die termijn: niets te zien. Weer mis. Wachten op een miskraam, maar de zwangerschapskwalen namen toe en de testen liepen op in plaats van af. Achteraf gezien wist ik toen genoeg.

Toch voel je je een beetje een gekkie met al je testen en angsten. Dus ik deed voort. Tot ik toch maar de verloskundige belde met m’n zorgen. Ik mocht bloed laten prikken op hcg met 48 uur ertussen. In die 48 uur steeg het van rond 3.600 naar 5.200. Niet genoeg voor de termijn, wel te veel. De dag na de uitslag meldde ik me nuchter op de spoedafdeling van gynaecologie in ons ziekenhuis. 4 uur later lag ik op de operatietafel.

Wat ik toen in de roes nog niet besefte, besef ik nu steeds meer: na mijn linker eierstok + -leider aan een tumor, verloor ik aan deze buitenbaarmoederlijke zwangerschap mijn rechter eileider. En daarmee: de mogelijkheid om natuurlijk zwanger te worden. Er zijn natuurlijk massa’s dames die hiermee te dealen hebben (helaas), maar dat is pittig. Het besef dat ik 3 rondes de kans krijg met de helft aan benodigde organen (is een eierstok een orgaan eigenlijk?) én een vrij matige trackrecord waar het gaat om zwangerschappen behouden, maakt me angstig. Gaat er binnenkort een definitieve streep door onze wens voor een 2e kindje?