NICU dag 8

Vandaag is het precies zeven dagen geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van onze prachtige zoon, Keave. Nu Keaden niet meer kritiek is en ik niet meer hoef te overleven, begin ik weer emoties te ervaren, waarvan verdriet er één is.

Alles komt vandaag plotseling keihard binnen. Ik realiseer me echt wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen week: het verlies van één kind, het bijna sterven van een ander kind, en wij overleven op het laatste restje kracht dat we nog in ons hebben. Vandaag is er een kerstmannentocht met 100 kerstmannen op motoren die langs het ziekenhuis komen. De oudste twee kinderen worden op handen gedragen, een kerstelf fluistert toe hoe ze mogen voorkruipen, en samen stelen ze oliebollen. Rendieren tillen de kinderen op de motor, en een sneeuwpop deelt cadeautjes uit. Het voelt allemaal zo onwerkelijk, maar we hebben plezier. De kinderen lachen weer, ik begin weer iets te voelen, en met alle oppassen bij elkaar bewonderen we de 100 motoren.

Een verdieping hoger ligt Keaden nog steeds op de NICU. Bloedvoeding heeft plaatsgemaakt voor sondevoeding, zijn catheter mag eruit, en de optiflow wordt langzaam afgebouwd.

Niemand, maar dan ook niemand, gun ik wat we de afgelopen week hebben meegemaakt. Maar ik had dit met niemand anders willen doorstaan dan met mijn partner. We hebben pas vier maanden een relatie, maar we staan als een huis!