NICU dag 6

Ik begin de dag met een handkusje op het kistje van Keave. De uitvaart mag niet langer uitgesteld worden en moet over 3 dagen plaats vinden ik wens met heel mijn hart dat er maar 1 kistje begraven hoeft te worden.

De uitvaart uitnodigingen komen aan in het ziekenhuis nog steeds is alles zo onwerkelijk wij in een noodkamer overlevend en tegelijkertijd een uitvaart regelen en een klein mannetje vechtend op de NICU.

Waar je wil zijn kun je niet zijn, wat je wilt doen kun je niet doen en nog zoveel liefde te geven maar ook zoveel is ons afgepakt.

De oudste 2 kids hebben het moeilijk en dat is inmiddels in gedrag merkbaar de oppassen hebben het er moeilijk mee op dit moment hebben ze alleen mama nodig maar die is er niet. Dochter klampt zich vast aan mijn been ze wil niet naar huis niet meer weg bij mama. Ik neem in overweging om een nacht naar huis te gaan om lekker tegen ze aan te kruipen voor het eerst sinds overlijden van Keave maar het gaat zo slecht met Keaden dat wij niet eens in het Ronald MC Donalds kunnen slapen iedere minuut is kritiek en thuis zijn is te ver weg.

Wij lopen samen een rondje door het park tegenover het ziekenhuis. Het is te koud om buiten te zijn, maar de kou voel ik niet eens. IJs onder mijn voeten, maar mijn hoofd zit bij Keave. Waarom moest dit prachtige mannetje van ons worden afgenomen? Waarom moeten Keaden en wij dit allemaal doorstaan? Wij hopen, prevelen, duimen en bidden: laat alsjeblieft dat laatste knappe mannetje nog blijven.

Keaden is aan de tril beademing gelegd dit zorgt ervoor dat het kleine mannetje letterlijk op en neer schud, doordat zijn longen getrilt worden komt er langzaam beetje bij beetje steeds wat slijm los dit word iedere 10 minuten afgezogen. Samen met de laatste antibiotica die er nog over was valt na 6 dagen coma het dubbeltje eindelijk de goede kant op totaal onverwacht wonderen bestaan, engelen leven en gebeden worden verhoord kan Keaden van de invasieve beademing.

Absurd om te volgen hoe snel het gaat net zo snel als hij achteruit ging letterlijk binnen 10 minuten knapt hij ineens super snel op.

Er zijn nog steeds stukken long ingeklapt, nog steeds veel medicatie, hulpmiddelen enz. maar de invasieve beademing heeft plaats gemaakt voor optiflow (zuurstof onder hoge druk)

Vandaag mag ik in slaap vallen met de gelukzalige gedachte dat mijn nog enigste knappe mannetje niet meer kritiek is en met hem op mijn blote borst kan mij de hele wereld gestolen worden niet meer kritiek is perfect!