Mijn miskraam duurde 16 dagen

Lees het begin van mijn verhaal in de vorige blog.

De miskraam is begonnen.
De pijn rond mijn baarmoeder ging al snel over in behoorlijke krampen. Een pijn die ik niet kende. Ik nam een pijnstiller en heb me comfortabel gemaakt op de bank. Volgens de verloskundige was het normaal dat het een aantal dagen kon duren voordat het kindje komt. Maar dat je het zeker aan voelt komen met meer pijn en meer bloedverlies. Daar hield ik me dan ook maar aan vast. Ik laat het allemaal maar over me heen komen.
De mensen die dicht bij ons staan laat ik in een berichtje weten dat de bloeding is begonnen zodat ze op de hoogte zijn.
De pijnstiller begint te werken en ik besluit vroeg naar bed te gaan. Door alle emoties en het afwachten van de afgelopen 10 dagen voel ik dat de energie op is.
Ik word de volgende ochtend pas wakker. Ik verbaas me dat ik zo goed geslapen heb ondanks alles. De pijn is nogsteeds aanwezig als ik opsta.
Ik besluit om eerst de verloskundige te bellen en te vertellen dat het bloeden begonnen is. De afspraak met de gynaecoloog voor een aantal dagen later kan worden afgezegt. Ik ben opgelucht dat ik geen medicatie meer hoef te nemen om de boel op gang te helpen.
Ik merk dat ik het behoorlijk confronterend vind allemaal. Het zwangere gevoel word ingeruild voor fysieke pijn. Mijn lichaam is nu echt bezig om mijn kleine af te stoten alsof het er niet hoort. Ik weet dat dit natuurlijk moet gebeuren maar voor mijn gevoel wil ik dit helemaal niet. Ik wil mijn kindje helemaal niet kwijt.
Door alle gedachtes en gevoelens voel ik me best wel klein. Van de mentaal sterke vrouw wie ik altijd was is even helemaal niets meer over.
Inmiddels op dag 3 merk ik weer een verandering vergeleken de afgelopen dagen. Ik krijg weeën pijn. Tenminste, ik denk dat dat het is. De pijn komt in golven, de pijn bouwt op en zakt weer wat af. De bloeding neemt toe. Vandaag gaat het gebeuren, hier hebben we gewacht. Ik besluit een pijnstiller te nemen en even te gaan liggen met de gedachte dat het nog heftiger gaat worden.
Maar het werd niet heftiger. De weeën pijn nam wat af en de bloeding ook. Het viel stil, vandaag gaat het niet gebeuren.
De volgende dagen gaan voorbij en het de pijn is stabiel. Elke dag dezelfde krampen, hetzelfde beeld als de dagen ervoor.
Voor het weekend heb ik weer contact met de verloskundige, ik geef aan dat het kindje nog niet gekomen is en dat de pijn hetzelfde is. We besluiten het weekend af te wachten en op maandag te besluiten om door verwezen te worden naar de gynaecoloog.
Die avond breekt het me emotioneel helemaal op. Al het wachten is zo vreselijk vermoeiend. De teleurstelling elke avond dat er weer een dag geen veranderingen zijn geweest. Het feit dat ik helemaal geen weefsel verlies om op te vangen betekent dat alles er nog zit, en ik nogsteeds in afwachting zit voor dat het kindje komt. Het is een langzaam en slopend proces.
Op maandag heb ik contact met de verloskundige en geef aan dat ik naar de gynaecoloog wil. Ik kan niet meer, de constante fysieke pijn die er is sloopt me, en de emotionele pijn word elke dag groter. Ze gaat het meteen voor me regelen en belt me later terug voor de afspraakdatum.
Toen de verloskundige vertelde dat ik pas 7 dagen later terecht kon in het ziekenhuis wist ik niet of ik dat nog wel aan zou kunnen. Ze vertelde dat er echt niet eerder plek voor mij was, zelfs geen spoed plek.
De volgende ochtend besloot ik zelf het ziekenhuis te bellen. Ik kon me niet voorstellen dat er geen spoed plekken over waren en mijn situatie daar niet genoeg prioriteit voor heeft. Na lang zoeken, op meerdere locaties vond de telefoniste een plekje voor me op donderdag. Dat duurde ook nog een paar dagen maar alles beter dan maandag.
De dagen die volgen zijn precies hetzelfde als alle andere dagen. Weer geen verandering en het word steeds zwaarder om een dag door te komen. Gelukkig breekt de dag aan om naar de gynaecoloog te gaan. Onderweg naar het ziekenhuis hebben we het er samen over dat we hopen dat er een einde komt aan het afwachten en het onbekende. Ik zei nog, zul je zien dat het kindje al weg is.
Aangekomen op de afdeling moesten we nog een aardig poosje wachten voordat we aan de beurt waren. We werden binnen geroepen door een mannelijke gynaecoloog. We vertelde ons verhaal en de beste man nam alle tijd voor ons. Ik gaf aan dat ik alles had opgevangen en nog niets was verloren in al die dagen. Hij gaf aan om meteen maar even met de echo te kijken, dan wisten we maar meteen hoe we er voor stonden.
Al snel hadden we beeld en begon de gynaecoloog te vertellen wat hij zag. Hij vertelde dat er geen kindje meer te zien was. Nog wel een gedeelte van de vruchtzak en de placenta. Verder is mijn baarmoeder leeg. Hij verteld dat hij bij de vruchtzak kan en haalt het eruit. Hij laat het ons zien en ik geef nog een keer aan dat dit het eerste weefsel is wat ik zie sinds het begin.
Weer aangekleed zitten we weer aan de tafel. Hij verteld dat mijn lichaam het kindje heeft opgelost. Dat de meeste miskramen in één keer het kindje afstoten maar dat ook in mijn geval je baarmoeder het kindje langzaam oplost en verdwijnt. We hadden daar werkelijk nog nooit van gehoord en überhaupt geen rekening mee gehouden dat dit ook kon gebeuren. De verloskundige had ons tenslotte verteld wat ik kon verwachten.
Met een last van onze schouders kwamen we weer thuis. We hoeven niet meer af te wachten. Het is gek wat er dan met je gebeurt. Ik voelde me opgelucht maar ook intens verdrietig. Het kwam binnen dat het achter de rug was, ik het verlies niet opgemerkt had en dus nu gemist heb. Ineens ben ik mijn kindje echt kwijt zonder het gezien te hebben of afscheid kon nemen. Het doet intens veel pijn.
Op dag 16 verloor ik de placenta. Het enige en laatste tastbare wat ik van mijn zwangerschap heb gezien.
16 dagen heeft het geduurd, 16 dagen is mijn lichaam zo hard bezig geweest om onze kleine die zo welkom was op te lossen. Het is zo vreselijk slopend. Fysiek en mentaal ben ik op. Zoveel emoties, alles doet pijn.

Tijd, dat hebben we even nodig.
Tot de volgende blog.