Met flashbacks herleef ik de pijn

Rouwen om mijn miskraam, dat is waar ik nu midden in zit. Ik voel alles en laat het toe. Met de nodige flashbacks herleef ik de pijn die ik toen voelde. De film begint steeds opnieuw af te spelen, met beeld en geluid.
Ik stort me op mijn werk. Afleiding is wat ik zoek. Om even die pijn naar de achtergrond te krijgen. Maar eigenlijk lukt dat helemaal niet. Ik heb geen kleur op mijn gezicht en zie er moe uit, de kilo's die ik ben afgevallen in een korte tijd valt op bij mensen waar ik kom. Omdat ik open ben over wat er is gebeurd de laatste weken is het resultaat dat ik nog de hele dag bezig ben met het vertellen over mijn miskraam. Aan de ene kant is het fijn, om te kunnen delen en soms herkenning te vinden, aan de andere kant kost het veel energie en energie heb ik helemaal niet. Ik ben zo verschrikkelijk moe.
Het was helemaal niet verstandig om meteen weer te gaan werken. Mijn lichaam was er nog niet klaar voor. Ik bloedde zelfs nog steeds.
Waar ben ik meebezig? Ik voel druk om door te moeten gaan. Ik wil niemand teleurstellen en nee zeggen komt niet voor in mijn woorden boek. Maar waarom zeg ik geen nee en denk ik eens aan mezelf?
Soms denk ik dat je er dwars door heen moet voordat je het kunt beseffen. Ik moet aan mezelf denken nu, ik moet rust nemen en ik moet alles rustig kunnen verwerken. Hoelang dat ook gaat duren. 

Ik merk door het schrijven van deze blogs dat veel mensen die ook een miskraam hebben gehad zich herkennen in mijn verhaal. Maar ook hoe eenzaam het is. Hoe de maatschappij door denderd met een bepaalde verwachting. Hoe onze omgeving al snel vergeet wat wij hebben doorstaan en niet meer vragen hoe het met ons gaat. Dat ons verlies nog zo rauw is en dagelijks de boven toon voert. We voelen allemaal een enorme leegte, in ons lichaam maar ook in onze toekomst want dit kindje was zo welkom. Sterkte voor alle lieve mama's ❤

Trending: Wanneer je er met je gezin alleen voor staat.