Ik zie je voor de laatste keer

De avond voor de crematie kan ik m'n ogen niet van hem af houden. Het idee dat ik hem morgen voor de laatste keer zie verscheurt me. Die avond voel ik me leger dan ooit, de laatste nacht dat jij hier fysiek op aarde bent. Ik mis je zo m'n lieve mannetje. 

Die ochtend trekken we onze mooiste kleren aan, passend bij het jungle thema. We gaan al op tijd naar het uitvaart centrum. We hebben gevraagd of de fotograaf die elk jaar familie foto's van ons maakt, dit jaar op de crematie aanwezig wil zijn. Hij is er op tijd zodat hij alvast wat mooie foto's kan maken. We verzamelen ons in de familie kamer samen met mijn ouders, m'n broertje, oom en neef. Samen bewonderen we ons mooie kind nog even. Dan komt de uitvaartverzorger binnen en zegt dat het tijd is om ons mannetje naar de grote zaal te brengen. De zaal mooi aangekleed, er staan tafels en stoelen en het voelt er warm en intiem. Er zijn ballonnen en taart, we nemen niet alleen afscheid, maar vieren ook zijn leven. 

Samen met mijn man tillen we het mandje naar de zaal en zetten hem neer. We gaan vast bij de tafeltjes vooraan zitten. Dan gaan de deuren open en lopen onze familie en vrienden een voor een de zaal binnen. Ze werpen een blik vol verdriet en liefde op onze mooie man. Steken een kaarsje aan en zetten een knuffeltje of een bloemetje neer. Binnen de kortste tijd is onze man omringd door ballonnen, kaarsen, knuffels, bloemen en liefde, zoveel liefde. Mijn oma wilde er ook graag bij zijn al vind ze het zo moeilijk. Zodra ze binnen komt en ons kindje ziet, heeft ze moeite om op haar benen te blijven staan. Mijn moeder snelt naar haar toe om haar te ondersteunen. Ze knuffelen elkaar in tranen. Mijn oma komt later naar me toe om te zeggen dat ze het zo erg vind en dat ze zo graag haar leven in zou ruilen voor ons kindje. Een voor een komt iedereen langs om ons te knuffelen, te steunen en we beseffen ons dat we ons gelukkig mogen prijzen met zoveel liefde om ons heen. 

Zodra iedereen zit wordt iedereen welkom geheten en starten we met foto's en filmpjes van zijn leventje. Het is zo verdrietig om te beseffen dat de foto's die je ziet, het begin van zijn leven, nooit een vervolg gaan krijgen. Dit is het begin en het einde. Het is zo oneerlijk. Eerst zegt mijn man een paar woorden. Hij vertelt zijn verhaal hoe hij het leven van zijn zoon heeft ervaren. Met een brok in z'n keel vertelt hij het verhaal. Hij is zo ontzettend sterk en liefdevol. Daarna zeg ik en paar woorden waarbij ik afscheid neem van mijn lieve kind en vervolgens mijn moeder waarbij ze zegt dat Nolan de beste ouders heeft die hij maar had kunnen hebben en dat ze zo trots op ons is als gezin. Hele warme en mooie woorden. Daarna kijken we verder naar foto's en filmpjes. Mijn dochter speelt ondertussen een spelletje op de telefoon om haar iets af te leiden en bezig te houden. En in de stilte hoor je haar ineens roepen "mama ik heb net een donut gemaakt!" Waarna je iedereen zachtjes hoort grinniken. Dan komt er een moment dat ze ineens op kijkt van de telefoon, haar gezicht vertrekt en ze heel hard begint te huilen. Ik neem haar op schoot en troost haar. 

Op dat moment kan ik mijn eigen verdriet heel even parkeren om er helemaal voor haar te zijn. Ze heeft me hard nodig. Maar dan, het moment waarop mijn man en ik de deksel op het mandje moeten doen. Het idee dat ik hem nooit meer zal zien doet zoveel pijn. Ik stort helemaal in op het moment dat ik naar hem kijk. Ik wil dit niet, maar het moet. Ik begin te huilen alsof er niemand bij is. Ik merkte alleen Nolan en mijn man op. Ondersteund door m'n man lopen we terug naar de stoel. Na afloop komt iedereen vertellen hoe mooi het was en eten we een taartje. Ineens is de tijd alweer om en is het tijd om hem naar het crematorium te brengen. Familie en vrienden verlaten de zaal en gaan buiten klaar staan met bellenblaas. 

Wij blijven als laatst achter, knopen de deksel goed dicht en dragen hem naar buiten. Wanneer we buiten komen, staat er een erehaag met familie die allemaal bellen blazen. We stappen in de auto en ik neem het mandje op schoot. Ik wil mn kind dragen tot het niet meer kan. Wanneer ik hem op schoot heb, merk ik dat ik het moeilijk vind om hem straks los te laten. We nemen een mooie route door de weilanden en uiteindelijk zijn we aangekomen. We gaan met z'n 3en naar binnen bij het crematorium. Zijn mandje staat in een lege, koude kamer. We nemen ons laatste afscheid. 

Vervolgens lopen we naar buiten en dat voelt zo verkeerd. Weer moet ik m'n kind achter laten, maar deze keer voorgoed. M'n man en kind lopen vooruit terwijl ik steeds langzamer loop. De uitvaartondernemer loopt naast me en vraagt of het wel gaat. Ik schud m'n hoofd van niet en zak in elkaar van verdriet. M'n vader ziet het van afstand gebeuren en snelt naar me toe om me te kunnen ondersteunen. Daarna rijden we met naaste familie naar ons huis om daar samen nog even wat te drinken en na te praten. Het is fijn om niet alleen te hoeven zijn wanneer je net zoiets hebt meegemaakt. Ik voel me uitgeput, heb wallen onder m'n ogen en ben moe van het huilen en de emoties van de dag. Wat vreselijk om mee te moeten maken, maar we hebben hem het mooiste afscheid gegeven wat mogelijk was. Hij had het vast prachtig gevonden. 

Dag lieve Nolan, Mapa, Mama en grote zus houden van je.