Ik pak mijn leven weer op, met jullie in mijn hart

Jeetje, over drie weken, alweer 2 jaar geleden voor jouw Vieve en 1 jaar geleden voor jouw Beau. Wat gaat de tijd rap. Papa en ik denken echt elke dag aan jullie en ondanks dat jullie er niet fysiek zijn, zijn jullie wel overal te vinden. In ons huis, in gesprekken, bij onze familie en vrienden in hun hoofden en harten. En in die van ons uiteraard. Het is nog steeds zwaar en het doet nog steeds veel pijn, dat jullie er niet meer zijn. Soms is het wat minder en soms is extra aanwezig. Het gaat eigenlijk de laatste weken vrij goed. Goed in de zin dat ik niet meer dagelijks hoef te huilen in mijn gezicht. De tranen bungelen niet meer over mijn wangen, nog wel in mijn hart. Ik pak weer meer dingen op en heb meer energie. Ik heb laatst zelfs 1 volle week me echt weer prima tot goed gevoeld, zonder me schuldig te voelen. Dat het prima of goed gaat uiten naar mensen vind ik nog lastig, de stomme gedachte "wat zullen ze dan wel niet denken" komt dan om de hoek kijken.

En soms zijn er weer triggers. Zoals de triggers naar vandaag toe. Het ging echt prima afgelopen dagen en ja, natuurlijk werd ik gezond gespannen. Want jullie mama hervat haar opleiding weer die ze was gestart. De laatste schooldag die ik had voor ik uitviel, was jouw geboortedag Beau, 8 maart 2023. Ik kwam van school op het fietsje door Groningen, met de trein hup naar Assen, ging verder met de auto, want ik ging nog naar werk na een volle dag school, een belangrijke vergadering stond nog in de agenda. S'avonds laat thuis aangekomen en neer te zijn geploft... diende jij je na zo'n anderhalf uur aan. Je weet wat er volgde en de lezers kunnen dat terug lezen... daarmee stopte mijn studie voor onbepaalde tijd helaas.

En toen kwam de dag dat ik het eeer mocht en ging hervatten, vandaag 13 februari. Super leuk en onwijs spannend. Een aantal dagen van te voren al stiekem in mijn hoofd bezig met opnieuw het vraag stuk "kennismaken". Net als na jouw Vieve, nu ook na Beau grote moeite met wat je een eerste ontmoeting gaat zeggen tegen een groep die je niet kent. Met gemak zegt men hun naam, leeftijd, eventueel gehuwd of samenwonend en/of en hoeveel kinderen ze hebben(rondlopen). Ik weet niets van hun als ze het hebben over hun kinderen of ze ook niet levende kinderen meerekenen... maar toch, in 1 ademteug wordt dit met vaak veel trots verteld. En nu ik... ja ik ben moeder, nu van 2 dochters. Alleen ze leven niet. Verdorie wat is dit toch een taboe. Ik wil jullie gewoon kunnen noemen zonder na te hoeven denken wat voor stempel er op mij wordt gedrukt, "gewoon" trots zeggen ik heb 2 dochters. Of ja, ik ben moeder, maar onzichtbaar. Stom hé? Ik besloot om het voor me te houden. Jullie zijn vast bij me die dag, en met wat ik zelf of een ander over me vertelt, denk ik extra hard aan jullie.

En toen een dag van tevoren. Tijdens het avondeten geef ik aan John aan dat ik zenuwachtig ben. Natuurlijk voor school, maar ook, tsja, kan ik het wel alweer? Is het niet te vroeg? Heb ik al voldoende concentratie? Vervolgens overlaad opeens mijn hoofd zich met pop-upjes. Zo noem ik het maar. Alsof bij MSN van vroeger je een buzzzzerrr krijgt en je gestoord wordt in een spelletje op spele.nl zo zeg maar... opeens zit er in mijn hoofd, dat ik nog niet alle dingen heb gedaan of gehad waarbij ik nog zwanger was. Bijvoorbeeld naar de kapper gaan zonder buik, de podotherapeut weer niet zwanger opzoeken. Alle eerste keren zeg maar na de geboorte en overlijden van jouw Beau. Maar nee, ik had niet alles gehad. Ik was nog niet weer naar school gegaan, met de trein, en met de fiets naar school. En BAM, ik word binnen een splitsecond getriggerd. Wat stom, hoe stom dat ik HIER niet over nagedacht heb. Ik laat het er zijn en eigenlijk ben ik snel wel weer rustig en wrijf ik mijn tranen weg. Ik krijg een hele dikke knuffel van jullie lieve papa en ik maak alles gereed voor de schooldag.

Slapen doe ik niet heel goed maar ik rust op zich wel. Ik ben er klaar voor. De wekker gaat, snel wassen, medicatie innemen, aankleden, Nova uitlaten, eten, klaarmaken, Nova eten geven, mijn food preps in de tas doen. Om 06:55 uur komt John snel nog even ons kussen voor we weg gaan in de auto richting de hondendagopvang. Nova afgezet en doorracen naar het station. Ov-kaart opwaarderen, want tsja, mama had die niet opgeladen van tevoren, en wachten op de trein. Op station Groningen een fiets zoeken en ik kijk er even naar alsof ik water zie branden. Shit, oh ja, nieuwe sloten met je ov-kaart ofzo. Na wat gepriegel en zenuwachtig gelach heb ik het voor elkaar, ik probeer mee te fietsen in de snelle stroming door de stad naar school. Zo, we zijn er zeg ik nog net niet hardop en moet lachen terwijl ik denk, als mensen mij horen in meervoud te praten denken ze nog dat ik niet goed ben ofzo. Op weg naar het zoeken naar het lokaal, kom ik op de gang erachter dat dat hetzelfde lokaal is als waar ik de studie abrupt moest beëindigen. Ik laat het niet toe en wanneer een lieve medestudent/vriendin ook er is, zucht, kan ik in de relaxstand. En ja hoor, de les start, een kennismakingsrondje. "Hoe leuk is het als je de ander kan voorstellen"! Zegt die beste man. Heeell leuk denk ik sarcastisch.

Mijn medeklasgenoot fluistert onder de uitleg of ik wil dat ze het gaat zeggen, ik schud van nee en zeg zachtjes terug dat ze het erop mag houden dat ik na een jaar door privé-omstandigheden eruit was, en nu weer de opleiding hervat. Ze knikt. Heel fijn. Nu hoef ik de belading ook niet steeds hoger te voelen naar mate ik nog niet word gekozen. Zij werd gekozen en ging mij voorstellen. Met een grote grijns maar supergesloten houding (armen over elkaar en lichtelijk onderuit), geniet ik ervan wat ze zegt over me. Gelukkig ze vragen niet door. En weer klaar. Zo nu ben jij aan de beurt dame, en ik stel ook haar voor. Grapjes en gelach volgt naar mate iedereen aan de beurt komt en zelfs voel ik me even oud als ik de afkorting FOMO niet ken en dit navraag en er gelach komt. Okeuj denk ik, oude ziel hiero. Trouwens, voor degene die dat ook niet weten: Fear Of Missing Out. Alsjeblieft ;)

De gehele lesdag gaat het prima, veel prikkels en indrukken weer. Rond half 12 ben ik al heel moe. Logisch. Met de lunch gaan we even nog snel een rondje buiten lopen, frisse lucht, benen strekken. We zien een oma met haar kleindochter (ingevuld), een meisje van rond de 2 jaar vermoeden we. Goh... en we lopen door. Mijn gedachte gaat niet verder. School, puur school gaat mijn hoofd. Wanneer we vrij zijn en ik op de fiets naar het station fiets, sluipen de eerste gevoelens al door me heen. Ik fiets notabene langs het pand waar de psycholoog zit. Nou, lekker dan, al ben ik hier straks klaar, dit beklijft natuurlijk nog wel even. Maak er maar geen big deal van, besluit ik. De fiets in de stelling, snel wandelend (want jullie mama rent voor niets of niemand), naar de trein die met 2 minuten weggaat. Ik zit. Koptelefoon weer op, op naar Assen. Al lopend naar de auto overweldigen de gevoelens en emoties. Ik sta stil. Precies hier... zeg ik hardop. Ik maak een foto van mezelf met mijn duim omhoog en stuur hem naar mijn medestudent/vriendin. Zo zeg ik erbij "voor nu, eens en altijd het doorbreken". Vorig jaar stuurde ik op 8 maart een soortgelijke foto, dat ik goed en wel de trein had gehaald en was uitgestapt, aangezien ik ook zo moe was die dag en alles oké is. Ik loop door naar de auto. Met dat ik de sleutel in het slot doe, rollen de tranen over mijn wangen. Wat mis ik jullie... een gevoel van liefde, pijn en verdriet maar ook trots overweldigen me voor korte duur. Ik besluit dat laatste en vooral het eerste te willen blijven voelen. Liefde voor jullie. En trots dat ik hier sta, trots op jullie meiden en jullie papa.

Bij thuiskomst bungelen de tranen over mijn wangen. Bah, ik wil dit niet. Maar ja, het is er. Het ging toch goed? Ja, maar het is gewoon even veel en ja ook dit mag en moet er zijn. Het is oké.

Duimpje👍 Hou van jullie.

Velen vragen zich soms af hoe het gaat en als ik over triggers begin hoe dat dan zit. Bovenstaand is een inimini voorbeeld hiervan.

(Linkerfoto is 8 maart 2023, rechterfoto van 13 februari 2024, je mag zoeken naar verschillen, maar de wallen tellen niet mee, de sjaal, koptelefoon en huidaandoening wel) grapje.