Ik ving m'n zoontje op

Lieve Julan, hier vertel ik jouw verhaal. De mooie momenten die we samen mee maakten gevolgd door de grootste onmacht. 

Toen onze zoon 9 maanden oud was, voelde ik me anders. Ik voelde me niet helemaal lekker, was erg moe en humeurig. Na een aantal dagen begon ik me af te vragen wanneer mijn laatste menstruatie was geweest.. toen een test. Verrassing, ik was zwanger!

Het overweldigde ons, we waren blij, maar wat snel. Ik voelde me wat onzeker, kon het zo snel wel goed gaan? We namen contact op met het ziekenhuis, i.v.m. mijn baarmoederafwijking. Zij gaven aan het vertrouwen te hebben dat ik de eerste tijd bij de verloskundige terecht kon. Pas rond de 16 weken zou ik in het ziekenhuis hoeven langs komen voor een cervix meting (baarmoederhals). Dit heb ik bij m'n eerste zwangerschap in week 14 al gehad, omdat hier bij mij een groter risico zou kunnen zitten. Dit gaf ik aan, het leek dat dat niet zomaar zo was gegaan de vorige keer. De assistente stelde mij gerust, 16 weken was volgens de gynaecoloog een goede termijn.

De eerste onderzoeken waren prima, ik was zwanger van één kindje dat op de juiste plek was ingenesteld. Ook bij het volgende onderzoek zag alles er goed uit, ik werd wat geruster en besloot vertrouwen te hebben. Alles zag er toch uit alsof het goed ging. 

Op mijn werk (zorg) was het al maanden hectisch door personeelstekort, ik besloot na 14 weken de leidinggevende in te lichten en dat ik langzamerhand het gevoel had een stapje terug te moeten zetten. De nachtdienst (4pm) had ik al op een laag pitje en twee weken eerder aangegeven er tijdelijk uit te willen. Nogmaals mijn zorg uitgesproken naar het ziekenhuis, of het echt oké zou zijn om pas met 16 weken de cervix meting te doen. 'Ja, maakt u zich geen zorgen, de gynaecoloog zegt dat dat prima is. U heeft de vorige keer ook een vrij normale zwangerschap gehad.'

's Avonds lag ik eens op bed, ik voelde iets. Ik voelde iets bewegen in m'n buik, wat een blijdschap en wat bijzonder! Steeds vaker als ik overdag even ging liggen of 's avonds voor het slapen voelde ik ons kindje zachtjes bewegen. Tot ik uiteindelijk zelfs een bultje onder mijn hand, op m'n buik, voelde.

Rond 15 weken en 5 dagen heb ik mij ziek gemeld, ik voelde aan alles dat het werken en alle hectiek te ver ging. Misschien had ik wat rust nodig en kon ik daarna middels een aangepast rooster gaan werken. 

Een dag later was het Pasen, we hadden 's ochtends bij mijn ouders gegeten en in de avond bij mijn schoonouders. Nog even een stukje gewandeld, waarbij ik wat krampjes voelde opkomen. Zo af en aan, het zouden m'n darmen wel zijn door allerlei eten. Ik besloot verder rustig aan te doen, we gingen optijd naar huis waar ik onder de warme douche stapte. Ons zoontje lag lekker te slapen. Ik dronk nog wat thee op de bank, de krampen gingen niet weg.. ze werden juist regelmatiger. Ik vertelde het mijn man, het leek alsof ik weeën had. Mijn schoonouders kwamen oppassen, wij gingen naar de verloskundige. Op de echo zagen we ons kindje, hij was lekker aan het bewegen en we zagen hem zijn handje naar z'n mondje bewegen. De verloskundige besloot verder onderzoek te doen, waarbij bleek dat mijn baarmoederhals nog amper 2cm bedroeg en mijn baarmoedermond al week was. Ze belde nog met het Isala Zwolle, wellicht konden zij wat voor me betekenen middels cerclage. De baarmoederhals afbinden deden ze niet vanwege mijn weeën. 

We gingen naar het Deventer ziekenhuis, daar zou mijn zorg worden voorgezet. Ik kreeg midden in de nacht, tijdens mijn weeën, nog een echo. We mochten zo lang we wilden naar ons kindje kijken. Hij had een sterke hartslag, was vrolijk aan het springen, duimen en deed alles wat een gezond kindje doet in je buik. We hebben er een filmpje van gemaakt, niet wetende hoe het vervolg zou gaan zijn. Tot aan de volgende ochtend had ik last van rug weeën, tot ik ineens wakker werd. Dat was vreemd, ik was in slaap gevallen ondanks de weeën.. ik had geen weeën meer. We voelden lichte hoop, mocht het dan toch goed komen?

We hadden gesprekken met de gynaecoloog, verloskundigen etc. Maar in de loop van de ochtend braken mijn vliezen. De kans was uiterste minimaal, er bestond een succes verhaal, dat ons kindje dit zou kunnen volhouden. Hij leefde namelijk nog steeds, de echo liet weinig vruchtwater zien maar wel ons kindje met een sterke hartslag. Vruchtwater wordt opnieuw aangemaakt begreep ik, ik had geen weeën.. er werden scenario's besproken. Tussendoor is er nog een hartslag gemeten van ons kindje, we wilden weten of hij er nog was. Een sterke hartslag was te horen. Maar toen ik 's avonds zat te eten begonnen de weeën weer, heftiger dan voorheen. Het heeft uren geduurd voordat ze weer stopten, ik heb zelfs om pijnbestrijding gevraagd.. ik wilde dit niet voelen, mijn kindje had geen kans om te overleven en die pijn en onmacht waren genoeg. Na die pijnlijk was het over, er gebeurde niets meer. De gynaecoloog vertrok om iemand te helpen. 

Opeens moest ik plassen, de po-stoel werd naast het bed gezet. Ik wilde overstappen naar het bed en voelde wat, ik ving ons kindje op.. daarna ben ik op bed gaan liggen. De verpleegkundige kwam bij ons, de baby zat nog ingepakt en zij hielp hem uit het vlies. Mijn man heeft de kleine navelstreng geknipt, gelukkig kwam de placenta gelijk mee.. We kregen een kleine doek, gemaakt van de stof van een trouwjurk, waarin ons kindje gelegd werd. We hadden nog geen naam, we kwamen erachter dat het een jongetje was en hij was groter dan we ons hadden voorgesteld.  We waren een poosje alleen met hem.. Het was enorm overweldigend.

Ze hebben ons zoontje in ijswater gelegd, in een glazen bak. Hierin veranderde zijn kleur, hij werd roze en we zagen onwijs veel detail. Al zijn vingertjes en teentjes zaten eraan, wenkbrauwen, zijn mondje en een klein neusje.. hij heeft lang naast m'n bed gestaan, we hebben veel naar hem gekeken die nacht. De hele nacht ben ik opzoek geweest naar een passende naam, Julan werd het. Waardevol juweel..  

De volgende dag moesten we kiezen wat we verder wilden.. we konden onze zoon meenemen naar huis, dat voelde niet goed. Hij zou in de koelkast moeten, waar moest hij in?! Het risico dat onze oudste van net een jaar hem uit onze handen stoot.. het ziekenhuis zou zijn crematie verder regelen, wij zouden te horen krijgen wanneer.

5 april 2021 geboren en verloren. 10 april, 10 over 10 hij gecremeerd. De eerste tijd was verdrietig en oneerlijk, maar toen de rouwboeketten thuis begonnen te verwelken leek het nog erger te worden. De echte pure rouw, wat een vreselijk gevoel, zo intens.. hij had geen kans gekregen, zijn naam werd nergens opgenomen.. maar voor ons zou en zal hij altijd blijven bestaan.