Ik ben voor altijd moeder van Tom en Tim

In 2005 werd ik voor de eerste keer zwanger. Deze zwangerschap eindigde na 6 weken in een miskraam. Weg was de onbevangenheid en rose wolk. Als snel bleek ik opnieuw zwanger van Tom (2006) die na 23/5 weken levenloos ter wereld kwam. Het HELLP-syndroom had behoorlijk huisgehouden in mijn lichaam. Extreem hoge bloedruk, bloedwaarden die erg slecht waren, nieren die slecht werkten. Door adequaat doorpakken van de vader van Tom ben ik niet overleden (we waren destijds op vakantie in Frankrijk). De eerste nacht in het UMCG was spannend. De artsen hadden letterlijk gezegd dat ze zich afvroegen of ik de nacht door zou komen.

Zo had ik een zwangerschap absoluut niet voorgesteld. Dan mag je naar huis. Met lege buik en geen kindje. Moet je afscheid nemen van je kind. Een intens droevige periode volgde. Gepaard met ongeloof, verdriet, onmacht, boosheid en vele andere emoties. Toch lukte het om weer de draad op te pakken. De kinderwens was groot. Gesprekken met de artsen in het UMCG hadden vertrouwen gegeven om het nog een keer te proberen. Ik werd na ‘groen licht’ van het UMCG opnieuw zwanger. Mocht het HELLP-syndroom terugkomen dan zou het volgens de statistieken milder zijn en zich in een later stadium aandienen waren de ervaringen. Daardoor hadden we goede hoop dat het deze keer wel goed zou gaan. Helaas was ik de uitzondering waardoor er statistieken gemaakt kunnen worden. Het HELLP-syndroom kwam terug. Milder - dat klopte - en ook in een iets later stadium. Helaas maar 10 dagen waardoor Tim (2007) na een zwangerschap van 25/1 weken net als zijn grote broer Tom levenloos ter wereld kwam.

Een periode van diepe rouw en verdriet brak aan. Ik was behoorlijk van slag en merkte dat het leven voor mij niet zo meer hoefde. Mijn hele leven had ik een kinderwens gehad en ik was moeder geworden, maar zou mijn kindjes nooit zien opgroeien. Een intens droevige gedachte. Na het overlijden van Tom en Tim was de kinderwens niet weg. Via via kwamen we in contact met een arts in het Maxima Ziekenhuis in Veldhoven. Hij had goede resultaten behaald met vrouwen die het HELLP-syndroom hadden gekregen tijdens de zwangerschap. Na een paar gesprekken gaf hij aan dat hij het wel aandurfde om mij te begeleiden en maakten we de afspraak de zwangerschap bij hem onder controle te staan als het zover was.

Helaas kwam het nooit zover. In oktober 2011 werd ik in oktober getroffen door een hersenbloeding – een sinus trombose – in mijn achterhoofd. Dat de verstopping in een vat de hersenen uit zat is mijn redding geweest. De Stolling arts in het UMCG deed dieper onderzoek naar mijn bloedwaarden en zag een kleine afwijking. Zij verwees me door naar een Hematoloog. De eerste onderzoeken vonden in het streekziekenhuis plaats. Toen de bloedwaarden (trombocyten) dusdanig opliepen ben ik onder controle in het Amsterdam UMC gekomen (dit was in 2014). De Hematoloog diagnosticeerde Essentiële Trombocytose. Het is goed onder controle en de gedachte dat deze ziekte zich kan ontaarden in leukemie heb ik heel ver weggeschoven.

De relatie met de vader van Tom en Tim liep al lange tijd niet goed en in 2018 heb ik besloten alleen verder te gaan. Toen kwam er tijd om echt aan mijn eigen verwerking te beginnen wat mij allemaal overkomen was. Tom en Tim had ik tijdens hun afscheid beloofd dat ik iets bijzonders met mijn leven zou doen. Dat ik ook een stukje van hun leven zou leven. Het voelde alsof ze anders voor niets overleden waren. Maar hoe? Het moest van heel ver komen en ik had geen idee.

In het voor jaar van 2021 (tijdens covid) zat ik alleen thuis op de bank en opeens realiseerde ik me dat ik iets moest doen, want anders zou mijn leven als een kaars uitgaan. Wat voor moeder was ik dan geweest? Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Opeens was het daar, die oerkracht die vol levenskracht gepaard ging. Ik schreef mijn boek - dat ik Stilgeboren heb genoemd - en op Vaderdag vorig jaar 19 juni 2022 was de presentatie. Sindsdien komen er veel mooie dingen op mijn pad en wordt het steeds helderder wat mijn taak is.

Het is mijn missie om alles rondom stilgeboorte uit de taboesfeer te halen. Er mag echt veel meer gesproken worden over babyverlies. Van een stilgeboorte een zwijggeboorte maken is not done!

Op mijn initiatief was het vrijdag 2 juni 2023 voor de eerste keer ‘De dag voor de stilgeboren baby’. Ik voelde aan alles dat ik dit moest opzetten. Dagen als Vaderdag en Moederdag blijven confronterend voor lotgenoten. Dus ik dacht, Moederdag is de tweede zondag van mei, Vaderdag de derde zondag van juni en op 1 juni is het de Internationale dag van het kind. Dan wordt 2 juni voortaan de Dag voor de stilgeboren baby. Ik denk dat als we dit inburgeren, we daar heel veel mensen een plezier mee doen.

En zo zijn er vermoedelijk nog veel meer initiatieven waar ik met liefde en levenskracht tijd aan ga besteden de komende jaren. Mijn liefde voor Tom en Tim is zo ontzettend groot en zit zo diep dat het als vanzelf gaat. Een inmiddels gelukkige moeder die ervoor gaat zorgen dat deze missie gaat slagen.