Hoe het is om een miskraam mama te zijn

De eerste dagen na mijn miskraam

Mijn emoties gaan alle kanten op. Ik ben boos, ik ben intens verdrietig en soms voel ik helemaal niets en zit ik voor me uit te staren.
Ik voel gemis, ik voel een enorme leegte die ik niet goed kan omschrijven, ik heb geen energie meer over, Ik ben zo verschrikkelijk moe.
Ik merk aan mijn omgeving dat ze vinden dat het tijd word dat ik er een punt achter zet en door moet gaan. Het fysieke is ten slotte nu achter de rug. Er word gezegt tegen me, al een paar dagen na mijn miskraam, "blijf er niet te lang in hangen." Die woorden doen pijn. Waar mag ik niet in blijven hangen? Dat ik een miskraam heb gehad? Dat ik me niet mag voelen zoals ik me nu voel? Dat mijn vooruitzicht ineens weg is? Dat ik mijn kindje verloren ben? Ik merk dat ik hier niets mee kan en zeg tegen die mensen dat ik mijn emoties toelaat, zolang als ik alles voel en het niet weg ga stoppen omdat ik het maar achter me moet laten. Ik ben altijd een persoon die maar doorgaat en nergens bij stil staat. Nu moet ik er echt dwars doorheen.
Ik heb net mijn kindje verloren. Ik heb geen afscheid kunnen nemen. Mijn kindje is opgelost en verdwenen. Daarna komt alles pas echt tot besef. Daarna komt pas de verwerking, en daar zit ik nu midden in. En ik kan je vertellen, het is enorm heftig.
Het is bizar hoe mensen reageren op mijn verhaal, want ja ik ben er open over wat me is overkomen. Van minimalisatie tot het is je eigenschuld dat je een miskraam hebt gekregen. Van alles kwam voorbij.
"Je weet iniedergeval dat je zwanger kunt worden. Voor sommige is dat al een probleem."
"Wees blij dat het is gebeurd, anders had je vast een gehandicapt kind gehad."
"Misschien goed dat het nu is gebeurd in plaats van later in de zwangerschap"
"Niet gek dat je een miskraam hebt gehad, want je hebt een rook verleden."
Echt waar, hebben die mensen geen tact, geen gevoel? Het is een klap in mijn gezicht en een trap na.
Er zijn ook hele lieve en meelevende mensen. En dat zijn de mensen die weten hoe ik mij voel. Omdat ze het kennen, omdat ze het ook mee hebben gemaakt. Van dichtbij of van hun zelf. Deze groep mensen weten wat ze moeten zeggen, en dat is bijna niks. Een knuffel, een klein woordje, een klein gebaar. En zullen over een periode nogsteeds aan mij vragen hoe het met me gaat, terwijl de rest het is vergeten.
Want zij en ik weten hoe het is om een miskraam mama te zijn.

Leestip: DEEL 1: De affaire van mijn vader en mijn rol als papa's meisje die er vanaf wist