6 maanden geleden
Het rouwproces...
De pieken en dalen waarvan je niet weet wanneer ze komen
Ik ben altijd zo optimistisch, zo positief. Ik doe mijn uiterste best om te genieten van de mooie momenten, en dat doe ik ook zeker.
Maar daarnet kwam ik uit bad en keek in de spiegel... en ineens besef ik dat ik mezelf eigenlijk amper meer herken.
Vorig jaar rond deze tijd was ik fit, had ik mijn babybuikje er net afgesport, mijn borsten stonden nog ontzettend mooi voor meer dan 2 jaar borstvoeding en 2 zwangerschappen, mijn haar hing in mooie lange blonde lokken.
En nu, dat strakke buikje hangt nu weer en is 3 littekens rijker, die mooie borsten zijn vervangen door 2 strakke ballonnen die er op en top nep uit zien, die lange blonde lokken zijn nu korte donkere krulletjes van een paar centimeter, mijn wimpers zijn nu weer heel kort omdat ze al voor de tweede keer terug groeien, mijn wenkbrauwen zijn bijna onzichtbaar omdat die ook voor de tweede keer weer zijn uitgevallen en weer terug moeten groeien.
Ik moet weer opnieuw van mijn gehavende lijf leren houden, ik ben 35 maar voel me soms 80. Ik weet dat al het haar weer mooi terug groeit, ik weet dat na de wisseloperatie mijn 'borsten' er weer natuurlijker uit zullen zien en ik weet dat de littekens vervagen.
Morgen ben ik weer mijn vrolijke, optimistische zelf.
Maar vanavond rouw ik, om mijn mooie gezonde onaangetaste lichaam, wat nooit meer helemaal terug zal komen.