Eenzaamheid

7 december... de dag dat een jaar geleden mijn wereld instortte en mijn hel begon. Ik vond een harde schijf in mijn borst en dat leidde tot het zwaarste jaar ooit, met chemo, een dubbele amputatie, nog meer chemo, nog een operatie om mijn eierstokken te verwijderen, nog 5 jaar lang antihormoonpillen met alle bijwerkingen die daarbij horen en volgend jaar nog een operatie om protheses te plaatsen. Een tijd die je je ergste vijand nog niet toewenst.

Maar ook helaas vooral de meest eenzame tijd, en ik weet echt niet waarom. Ik lees bij zoveel lotgenoten dat ze zoveel steun krijgen uit hun omgeving, dat ze vriendinnen/vrienden hebben die wekelijks even langskomen om te steunen en te helpen, dat ze buren hebben die de kinderen af en toe opvangen, collega's die lieve dingen onderling organiseren. Helaas is dit bij sommigen ook juist absoluut niet het geval, en zag mijn tijd er ook even flink anders uit. In de eerste weken/2 maanden, zijn er best wel wat mensen geweest om inderdaad te helpen en te ondersteunen. Wat daarna opvalt, is dat iedereen om je heen doorgaat met zijn of haar leven, en ineens hoor je steeds minder van mensen, mensen komen niet meer helpen, sturen steeds minder berichtjes. Ik heb 1 keer opgeroepen dat ik heel graag wat mensen zou zien, dit heeft geleid tot een opleving van 2 weken en daarna ging alles weer weg. Toen ik 6 weken(1,5 maand!) niks kon en niks mocht, is er niemand op bezoek geweest. En ook na mijn tweede operatie heb ik niemand gezien. Er zijn weinig tot geen mensen, die meer dan 1 of 2 keer langs zijn geweest in het afgelopen jaar.

En wat nou precies de reden is, ik heb geen idee.
Is het omdat mensen te druk zijn? Het slechtste excuus ooit, voor dit soort dingen maak je tijd als je iemand echt belangrijk vindt. Ik heb alle begrip dat mensen zelf ook door dingen heengaan en hun leven niet altijd makkelijk is, maar een berichtje, even een knuffel brengen, of even een uurtje op de koffie, dat moet iedereen wel ergens even kunnen opbrengen lijkt me.
Is het omdat mensen kanker eng vinden? Begrijp ik helemaal, ik vond het zelf ook allemaal doodeng.
Is het omdat mensen af zitten te wachten tot ik/wij om hulp ging vragen? Kan ik tot op zekere hoogte begrijpen, maar ik kan je vertellen dat iemand die ernstig ziek is voor een langere tijd, die heeft niet de puf om telkens te moeten vragen of mensen wat willen laten horen.
Of is het omdat mensen allemaal denken dat een ander er wel gaat zijn, en dat het niet hun verantwoordelijkheid is? Dat klopt, het is niemands verantwoordelijkheid, maar met die instelling vergaat straks de hele wereld.

Begrijp me niet verkeerd, dit is geen aanval, naar niemand. Het is gelopen hoe het gelopen is. Maar ze zeggen altijd; it takes a village to raise a child. Ik kan je vertellen, dat village is bij alles in het leven nodig en wij hebben ons village ernstig gemist het afgelopen jaar. En dat heeft bij ons(vooral bij mij, maar ook echt wel bij mijn man) een hele hoop eenzaamheid teweeggebracht. Ik ben een verschrikkelijke optimist, zoals de meeste mensen wel weten, maar dit heeft wel een flinke deuk in mij geslagen.

Nou hoop ik dat er mensen zijn die dit tot het einde hebben gelezen, en die nu op dit moment besluiten dat ze het bij een volgende anders gaan doen. Want meer mensen in iedereens omgeving gaan ziek worden, of op een andere manier steun nodig hebben. Wees er voor elkaar, en laat niemand de eenzaamheid voelen waar ik(wij) het afgelopen jaar doorheen hebben moeten gaan.
Ik wens iedereen een december vol liefde, warmte en gezelligheid! Laten we deze koude, boze wereld een beetje licht en warmte geven.