Een urn in plaats van een speelgoed trein.

Het is druilige weer, samen rijden mijn man en ik naar een ambachtelijke meubelmaker.

Hij zou onze wensen die we hebben voor Sem* zijn urn van hout kunnen maken. We hebben besloten dat het een urn van hout gaat worden. Natuurlijk en warm materiaal, niet het koude aluminium potje waar we Sem in mee naar huis kregen de dag na de crematie. Misschien is de lelijke sticker met een soort van barcode nog wel t ergste.

Bijna 11 maanden heeft het geduurd voor ik het mentaal kan opbrengen om er op uit te gaan voor een urn. Nu nadert zijn 1e verjaardag. En wil ik Sem op zijn verjaardag, de nieuwe urn geven.

Boos ben ik.

Dat ik een urn moet uitzoeken. Ik had bij de speelgoedwinkel een mooie houten trein of zijn eerste duplo willen uitzoeken. De mooiste verjaardagscadeautjes schieten door mijn hoofd. Maar niet een houten urn.

Die avond zit ik thuis, alleen thuis. Mijn man is werken. Mn ogen beginnen te prikken. De boosheid en het pijnlijke verdriet. Niet veel later rollen de tranen oneindig lang over me wangen. De zoveelste huilbui van de afgelopen tijd. Mijn wangen branden van de zoute vloedgolf die dagelijks stroomt over m'n huid. Irritatie en rode bultjes als gevolg. Ik voel me verloren. Ik voel me leeg.

De dag erna open ik mijn telefoon,

‘Een jaar geleden’ de door de Iphone gemaakte foto collectie worden getoond in een samenvatting van de dag, volgend met een vrolijke muziekje.

Foto's van onze bruiloft. 20-1-2022. Hoog zwanger, trots, vrolijk. Één jaar geleden. De wereld aan mijn voeten. Trouwen met de liefde van m'n leven en een kern gezonde wolk van een baby als getuigen in mijn buik.

Tranen, weer die tranen. Mn huid begint alweer te branden. Voor de zoveelste keer dat m'n foundation, waarmee ik m'n rode wangen net weg gewerkt had, nog voor ik de deur uit ga weer eraf is.

Met tranen die blijven stromen stap ik maar de auto in. Ik moet opschieten anders kom ik te laat op m'n afspraak. Met een brok in mijn keel, probeer ik af te schakelen met de luchtige podcast van Geuze & Gorgels. Op de parkeerplaats veeg ik mijn tranen weg. Nog een laatste check in de autospiegel. Het kan er mee door. Ik haal diep adem, en begin aan m'n werkdag.

Volg mij op instragram: nanniewacanno

Lees ook: "Mijn zoon heeft een zeldzame afwijking. Er is weinig over bekend, het heeft zelfs geen naam..."