Een rollercoaster aan emoties

In de eerste weken van 2024 stonden 6 afspraken bij het ziekenhuis gepland. Omdat ik wederom niet ongesteld werd wilden ze mijn cyclus in kaart gaan brengen. Dit betekende, 2x per week naar het ziekenhuis voor een echo. De eerste echo leek nog niet veel aan de hand, de eitjes waren nog niet echt gegroeid maar het was nog vroeg dus ze konden nog gaan groeien. Een tweede echo volgde 4 dagen later. Weer een andere verpleegkundige die de echo ging uitvoeren "hebben ze u wel eens verteld dat u endometriose hebt?', ja mevrouw u bent al de 3e die dit zegt, maar is er ook nog goed nieuws? Maar helaas, er was weer niks gegroeid.. Maar hey, we blijven positief en proberen het 3 dagen later nog een keer. Dus wederom naar het ziekenhuis, en je raad het al, wederom iemand anders die de echo ging maken.. en ook dit zal geen verrassing zijn, er was weinig groei te zien. 3 dagen later mocht ik daarom nogmaals terug komen, met dit keer een bekend gezicht.
Met lood in mijn schoenen (die ik niet meer aan had....) ging ik weer op het bed liggen en werd de echo gemaakt. Het lukte maar niet om alles goed in beeld te brengen dus na een hoop geduwd en "ge-sorry", besloot ze er een arts (jawel, weer een nieuw gezicht!) bij te halen zodat die uitwendig zou kunnen meekijken. De arts wilde echter even "brutaal" zijn en besloot toch nog even een inwendige echo te gaan maken.   Zij kwam echter tot de conclusie dat de endometriose niet alleen aan de linker kant, maar nu ook aan de rechterkant zat.. HOE DAN? is dat in die 2 weken opeens ontstaan?! 

Ik mocht me weer aankleden en ging aan tafel zitten. Met een geperforeerde baarmoeder is het gesprek aan die tafel volledig langs me heen gegaan. Ik stond op om te gaan en dat was het moment waarop ik brak. Al 3x ging ik met goede moed de echo's in om vervolgens te horen dat er geen vooruitgang was (om vervolgens 'gewoon' te gaan werken, terwijl ik het liefst wilde wegkruipen onder een dekentje op de bank) , en nu die 4e echo was er naast geen vooruitgang ook nog eens flinke achteruitgang?! De belafspraak die gepland stond met de gynaecoloog werd omgezet naar een fysieke afspraak en ook hier werd er wederom weer een echo gemaakt. Daarnaast wilde de gynaecoloog kijken of mijn eileiders wel open waren (denk ik?! er word zoveel gepraat en zoveel gaat ook langs me heen), dus er werd weer iemand bij gehaald die via een catheder vloeistof erin moest spuiten... en dit was; jawel wederom weer een nieuw gezicht! :D  De uitslag van dat onderzoek was zoals ik heb begrepen nog enigszins gunstig. Terug aan tafel kregen we 2 opties, waarvan de eerste optie was om "even af te wachten wat de endometriose gaat doen" en de andere optie: "IVF".  BAM..  ik zei meteen; Gas erop! we willen niet meer afwachten. Met het vooruitzicht dat het 2 maanden ongeveer gaat duren voor we echt zullen starten met IVF zijn we de kamer verlaten. De dagen hierna is het nieuws pas echt binnen gekomen. In eerste instantie dachten we: "Yes, er wordt eindelijk wat gedaan", maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik me besef dat Vigo echt een klein wondertje is geweest wat ons is ontglipt, en dat komt nu nog wel harder aan. 

15 maart;
In de week na het nieuws dat we gingen starten met IVF kwam ik bijna dagelijks huilend thuis van werk. Het besef dat ik van het "gewoon zwanger worden"  naar eigenlijk alle omstandigheden hebben in je lichaam waardoor ik niet meer zwanger kon worden, kwam ineens heel hard binnen. 8 maart hadden we nog een gesprek met de gynaecoloog en werd de "diagnose" PCOS ook nog eens een keer over de tafel gegooid. Na wat onderzoeken (co2 blazen, bloedafname, wegen), liepen we na een uur het ziekenhuis weer uit, om vervolgens na een half uur weer terug te keren omdat er toch nog even bloed afgenomen moest worden.

Op maandag avond ging ik de medicijnen ophalen. Nietsvermoedend liep ik naar de balie, waar vervolgens een medewerker terug kwam met een grote hoeveelheid aan doosjes. Sindsdien ligt onze groentela vol met spuiten. 

En nu ik dit schrijf is het vrijdag en zou ik eigenlijk aan het werk moeten zijn. De ochtend begon best oké, mijn lichaam is wat moe maar goed, the show must go on. In de auto vertelde een radio dj dat hij voor de 2e keer vader werd en in de verte zag ik een regenboog. Dat was weer zo'n druppel.. Tranen liepen over mijn wangen en ik liet ze stromen, het kan er maar uit zijn, op school zou ik mezelf wel weer kunnen herpakken.. maar mijn lieve collega's prikten hier direct doorheen en stuurden me naar huis. Vandaag moet ik even een baaldag nemen..