Een lichtpuntje in donkere tijden.

Drie dagen na de crematie van mijn schoonmoeder hadden wij, op 19 februari 2024, een positieve zwangerschapstest in onze handen. Ons geluk kon niet op, eindelijk een lichtpuntje, wij worden papa en mama! Op 21 februari besloot ik meteen de verloskundige te bellen omdat onze eigen huisarts op vakantie was. Ik wilde graag weten hoe nu verder, het is voor ons immers de eerste keer dat wij zwanger mogen zijn. De verloskundige plande direct een intakegesprek in op 14 maart om 11.30 uur en ik mocht een afspraak maken bij de echopraktijk voor een 7-weken echo, welke toevallig ook op 14 maart kon plaatsvinden om 18.45 uur. 

De drie weken die volgden verliepen met een hoop gesnauw tegen Rob, want.... hormonen. Ik werd intens verdrietig om Luna (onze hond) mijn gekookte eitje niet wilde opeten, waarna ik vervolgens moest lachen omdat ik niet snapte waarom ik daar verdrietig om werd en uiteindelijk toch weer in huilen uitbarstte. Voor het eerst in mijn leven, buiten mijn depressie om, deed ik middagdutjes en kon ik mij overgeven aan de vermoeidheid. Tot zondag 10 maart..... ineens voelde het anders. Tijdens mijn dagelijkse meditatie had ik het gevoel dat ik de verbinding met het vruchtje niet meer voelde, ik voelde me op een bepaalde manier leeg. 

Volgens Rob keek ik te veel op internet en waren mijn twijfels vast overbodig. Toch besloot ik op maandag om de echopraktijk te bellen en te vragen of onze afspraak verplaatst kon worden naar de ochtend. Gelukkig was dit mogelijk en zo zaten Rob en ik op 14 maart om 8.00 uur in de auto zodat wij om 8.30 uur voor de echo konden. 

Als eerst probeerde de echoscopiste een uitwendige echo te maken, maar hierop kon zijn helaas mijn baarmoeder niet vinden. Mijn onderbuik gevoel dat het niet goed was werd hiermee al deels bevestigd, al hoeft dit niet direct iets te betekenen. Toen besloot zij om een inwendige echo te maken. Ik zag het direct en wist meteen dat het niet goed zat. Rob was zich nog nergens van bewust en luisterde aandachtig naar alles wat de echoscopiste te vertellen had. Mijn gedachten dwaalden ondertussen af en ik vocht tegen mijn tranen, totdat ik de bevestiging hoorde. Mijn vruchtzakje was leeg. Ik brak in duizend stukjes en werd overvallen door verdriet. Onze droom en de toekomst die wij voor ons hadden gezien was in één klap verdwenen.

De echoscopiste wreef heel lief over mijn been om mij te troosten en Rob zijn klamme hand hield de mijne stevig vast. De tranen waar ik eerder nog zo hard tegen vocht, stroomden nu over mijn wangen. Ik had mezelf de afgelopen weken zo zwanger gevoeld.

Teleurgesteld en verdrietig liepen Rob en ik samen naar buiten, voor even onze toekomst achterlatend bij de echopraktijk. Hopelijk vinden we die later weer terug. Uit het ziekenhuis stapte ik in de auto om naar mijn werk te gaan. Daar aangekomen brak ik opnieuw en gooide ik alles eruit wat er zojuist was gebeurd, waarna ik uitsprak dat ik geen idee had wat ik eigenlijk op mijn werk kwam doen. Mijn collega's stuurden mij naar huis, waar ik Rob gebroken aantrof. 'Alsof we iets van ons samen zijn verloren', zei hij. En dat is precies wat het is. Wij zijn iets van ons samen en ik ben een deel van mezelf verloren. Of misschien ben ik op dit moment mezelf wel even helemaal verloren. 

'S middags werd ik gebeld door de verloskundige omdat zij op de hoogte was gebracht door de echopraktijk. Dinsdag 19 maart kunnen wij bij de gynaecoloog terecht voor een extra echo en om de verdere stappen te bespreken. 

De rest van de dag was mijn hoofd een grote chaos, waarin allerlei vragen naar boven kwamen waar wij waarschijnlijk nooit antwoord op gaan krijgen. 

Ons lichtpuntje in een moeilijke periode bleek een enorme donderwolk te zijn.