De uitgerekende datum, écht een fuck-it dag

Maandag 11 juli was tijdens de zwangerschap onze enige houvast, dat was de dag dat ik uitgerekend was. Omdat ik merkte dat het me verdrietig maakte hoe dichter ik bij die dag kwam, wilde ik iets doen om nog extra bij Vigo stil te staan. We besloten daarom om iedere dag nog één cadeautje open te maken uit de mand die ik vanuit mijn werk had meegekregen toen ik met verlof ging. Hier waren we heel enthousiast aan begonnen maar helaas waren we bij cadeautje 5 blijven steken. Hierna is de mand voor 2 1/2 maand half open gemaakt op de kast beland. Hoewel het natuurlijk allemaal kraamcadeautjes waren (inclusief lieve kaartjes met "ga ervan genieten" en "neem je rust") was het heel erg fijn om ze open te maken en nog eens extra stil te staan bij alles wat er afgelopen tijd is gebeurt, maar zeker ook de positieve dingen die de komst van Vigo ons heeft gebracht. 

Zondag 10 juli gingen we naar een kinderverjaardag en ik was al bang hoe ik hierop zou reageren. Alle vrienden van Wesley stonden er met hun kind, wij waren de enige (met) zonder kind en dat was mega confronterend. Gelukkig sprak een van de moeders me aan en we praatten even over Vigo. Ik vind het lastig om over Vigo te praten omdat het verdriet me dan meteen naar de keel grijpt, maar ik vind het wel heel erg fijn als zijn naam benoemd word, al is het maar een toast op Vigo of iets dergelijks, gewoon om te weten dat er aan hem gedacht wordt.

In de auto terug naar huis brak ik meteen. Voorheen was ik altijd verdrietig om het feit dat dit ons was overkomen , maar nu voelde ik een soort woede. Ik had daar ook moeten staan met een baby of met de baby nog in mijn buik. Ik voelde me klote voor Wesley, misschien zelfs een beetje schuldig hoewel ik weet dat het niet mijn schuld is dat dit is gebeurt. Thuis kon ik niet tot rust komen, ik bleef maar huilen. Ik wilde heel graag naar mijn ouders, waardoor Wesley weer het gevoel kreeg dat hij me niet voldoende kon steunen. Shit man wat een ingewikkeld gedoe allemaal..

Ik ging even naar mijn ouders en ook hier heb ik zo hard gehuild. Thuis zijn Wesley en ik op tijd naar bed gegaan maar ik bleef maar malen. Op zulke momenten realiseer ik me nog veel meer dat het niet alleen mijn verdriet is en dat van Wesley, maar ook van onze ouders die nu geen (maar toch ook weer wel) opa en oma zijn geworden. En dan heb je nog vrienden die net ouders zijn geworden, of zwanger zijn die het ook lastig vinden omdat zij het geluk wel hebben. Nouja zo kan ik eindeloos blijven nadenken en dat maakt me heel verdrietig. Omdat ik wist dat de 11e een moeilijke dag ging worden, wilde ik er in ieder geval voor zorgen dat ik nog een beetje had geslapen. Ik nam daarom een slaappil die ik vanuit het ziekenhuis had meegekregen en viel hierdoor gelukkig snel in slaap. 

En toen was het 11 juli. In de ochtend ben ik vroeg uit bed gegaan om een kaarsje voor Vigo aan te gaan steken in het JBZ. Daar ben ik ook nog even naar de gedenkplek gelopen. Toen ik thuis kwam stond mijn moeder voor de deur. Ook mijn schoonmoeder had een vrije dag genomen om deze dag iets leuks te gaan doen. Samen keken we de foto’s van de crematie en gingen we lunchen. Hierna sloot ook papa aan en gingen we met minigolfen. Hoewel we dat eigenlijk allemaal (op papa na) een vreselijk spel vinden, was het ook heel erg leuk en hebben we er een leuke dag van gemaakt. Bij thuiskomst hadden vrienden een bosje bloemen gebracht en we hadden een aantal kaartjes ontvangen ♥ In de avond ben ik samen met Wesley gaan uiteten.

*** 

Sinds de geboorte van Vigo stond zijn slaapkamerdeur altijd open. (Bijna) elke dag liep ik even binnen, ging ik er even zitten of wat opruimen, maar op 11 juli veranderde het gevoel dat ik bij dit kamertje kreeg. Hoewel we al 2 ½ maand weten dat hij hier nooit zal liggen, kwam dit opeens nog even 10x zo hard binnen en deed het me opeens veel meer pijn om het te zien. Een aantal spulletjes haalde ik weg en deed het in de herinneringenkist van Vigo. Nog steeds kijk ik wel met heel veel trots naar het kamertje, en we houden ook hoop dat er ooit een kindje zal slapen, maar het is en blijft toch Vigo zijn kamer.