De eerste weken na zijn stilgeboorte

We zijn vandaag zondag 7/04 als ik dit neerschrijf. Dit betekent dat het al bijna 3 weken geleden is dat ik ben bevallen van ons zoontje Leon. 

De eerste week na zijn geboorte leefde ik echt in een waas. Ik kan mij ook niet echt veel herinneren over hoe ik mij voelde, hoe ik die dagen ben doorgekomen om op en neer naar het ziekenhuis te rijden. 

De eerste week na zijn crematie was een hel. Mijn vriend ging terugwerken, zo gaat hij ermee om. Ik heb geen werk meer. Ik werkte met maandcontracten en toen ik het nieuws vertelde dat ik zwanger was werd mijn contract niet meer verlengd. Dus ik zit thuis, alleen. 

Wat op zich ook niet het einde van de wereld is maar toch heel moeilijk. De wereld blijft draaien, maar mijn wereld staat stil. 

Het is een week vol heftige emoties. De vraag 'Waarom?' blijft enorm door mijn hoofd spoken. Nog steeds trouwens. Heb ik iets verkeerd gedaan? Heb ik een verkeerde beweging gedaan? Verkeerd gegeten of gedronken? Ik weet het niet... en het niet weten is een hel. Mensen die zeggen 'De natuur heeft ervoor gekozen'. Ja, allemaal goed en wel maar met zo'n antwoord ben ik ook niets. Heb ik nu eens echt niets aan en dan wil ik gewoon roepen. Ik heb de natuur niets misdaan, waarom moet de natuur mij zoveel pijn doen?

 Fysiek voel ik mij ook niet optimaal, mijn rug doet pijn als ik iets te lang rechtsta of rondwandel. Dit dankzij de fameuze epidurale. 

Naar de winkel gaan is een HEL. Kleine kindjes zien valt mee, maar baby's horen huilen. Dan begint er een alarm te rinkelen in mijn hoofd. Krijg ik echt een error. Zo heb ik twee keer een paniekaanval gekregen om U tegen te zeggen. 

Mensen die ik ken zien posten op sociale media over hun zwangerschapsaankondiging of dat ze na maanden zijn bevallen van een gezond, levend kindje. 

Mensen die elke dag sturen 'hoe gaat het met je?' 

Mensen die commentaar geven 'Je post wel veel over hem.Té veel.' 

Waarom mogen ouders posten dat hun kindje is geboren en dat het daar goed mee gaat, maar waarom mogen ouders waarvan hun kindje is stilgeboren niets posten omdat het niet de normale gang van zaken is? Ik ben ook trots op mijn kind, of hij hier nu nog fysiek is of niet. Ik ben er enorm trots op. 

Omdat naar de winkel gaan voor mij niets was de eerste week heb ik beroep gedaan op een organisatie die ik van andere mama's heb leren kennen. Eleonoor vzw. 

Eleonoor zijn allemaal vrijwillig(st)ers die verse maaltijden koken voor ouders die een kindje zijn verloren. 

Mijn hoofd (van mijn vriend ook niet) staat niet naar de winkel gaan, eten en koken. Dus dit kwam echt als geroepen voor ons. 

Ze zijn ook enorm vriendelijk! Maken vers eten, komen dit brengen en het enige dat wij moeten doen is het opwarmen. 

De eerste resultaten zijn al binnengekomen. 

Ik weet niet hoe het in Nederland verloopt, maar hier in België kunnen we online naar al onze resultaten kijken van alle soorten onderzoeken. Dit van heel je leven. Zo kan ik de röntgenfoto's zien online van mijn gebroken arm toen ik 7 jaar oud was. 

Toen ik zwanger was, was het een dagelijkse gewoonte om al mijn zwangerschapsapp's open te doen. Zien wat er nieuw was die week in de ontwikkeling. 

Nu is het online kijken of er resultaten zijn. 

En jawel hoor, er stond een nieuw resultaat op; van de navelstreng, placenta en vliezen. 

Voor zover dat ik al kon uitmaken uit deze resultaten dat in dokterstaal geschreven staan, zijn er zones gevonden op de placenta waar de doorbloeding niet optimaal was en zijn er ontstekingcellen gevonden op de placenta, in de navelstreng en in de vliezen. Ik dacht 'oké we kunnen misschien toch antwoorden krijgen'. Tot ik verder begon te lezen... Deze zijn pas allemaal ontwikkeld/ gekomen NA dat hij al overleden was. Wat er dus op neerkomt dat dit al niet de oorzaak is van zijn overlijden. Terug bij af. 

Nu is het nog wachten op de resultaten van Leon zijn biopsie en de genetische testen tussen mij en mijn partner. Deze kunnen nog weken duren. Hopelijk zijn deze resultaten er wel tegen dat ik naar de gynaecoloog moet voor mijn controle.

Liefst zou ik zo snel mogelijk terug in verwachting geraken van een broertje of zusje voor Leon. 

Toch is de angst immens groot dat dit opnieuw zou kunnen gebeuren en al zeker als we geen idee hebben of er een medische verklaring is over Leon zijn overlijden.

Wel weet ik dat als er een volgende zwangerschap zou komen dat ik meer opgevolgd wil worden en meet babydates wil hebben. Pluspunt eraan is dat we bij de volgende zwangerschap ons kleintje meer te zien zouden krijgen, maar dat is dan ook het enige positieve eraan. 

Nu zijn we bijna 3 weken verder en ik voel me raar. 

Heel raar. Huilen kan ik niet meer, ook al zou ik enorm graag willen huilen maar het lukt niet. 

Ik voel me op zich 'oké' en ik heb een nieuw avondritueel. Als ik deze niet toepas kan ik niet gerust gaan slapen. Deze houdt in, kaarsje branden bij zijn asjes. Tegen het slapen deze uitblazen en 'slaapwel lieve schat, ik hou van je' zeggen. Elke dag moet hij meerdere keren horen van mama dat mama enorm veel van hem houdt. 

Ik probeer hier en daar ook terug wat meer te doen, hiermee bedoel ik ook meer voor mezelf te zorgen. De eerste dagen dat hij in het ziekenhuis nog was wou ik niet douchen want hij moest mij kunnen ruiken. Mamageur moest hij bij hem kunnen hebben. 

De dag van zijn crematie hadden we nog huid op huid contact gehad en dan wou ik ook niet douchen want ik wilde hem niet 'afwassen' van mij. 

We zijn nu al stappen verder dat ik dit wel kan, doe en wil. Sommige mensen zouden dit 'vies' of 'raar' vinden maarja dit is hoe ik ben als ik me niet goed voel. 

Nu ben ik ook terug bezig hier en daar met solliciteren. Met het huishouden gaat het ook goed. Het gaat echt met de nodige ups en downs. Ik doe het op mijn manier, mijn tempo. 

We komen er wel, maar elke seconde van de dag zit Leon in mijn hoofd.

En God wat mis ik hem. 

Voor altijd mijn kleine prins.