De dag van de MRI

De dag van de MRI is aangebroken, vrijdag. We blijven zo lang mogelijk bij hem voordat hij klaar wordt gemaakt voor de scan. Ik probeer nog steeds goede hoop te houden dat hij weinig of geen schade heeft, en in ieder geval niet aan de belangrijkste hersengebieden. We knuffelen met hem, zingen liedjes en proberen zoveel mogelijk tegen hem en tegen elkaar te praten wanneer we in zijn kamertje zijn. De artsen zeggen dat hij daar goed op reageert. Ze zien dan een toename in hersenactiviteit. We mogen buidelen en proberen dat om en om zo lang mogelijk te doen. Het blijft moeilijk, omdat je niet weet of hij het gaat redden was een automatische reactie van ons dat we het moeilijk vonden om ons aan hem te hechten en afstand te houden. Door de gesprekken met de artsen, zusters en de maatschappelijk werkster hebben we ingezien dat we dit juist wel moeten doen. Hij is nu hier, een kind heeft z'n ouders nodig. En dus zijn we er voor hem, en kunnen we achteraf geen spijt hebben dat we er niet zijn geweest. De eerste momenten waarbij het fysiek en mentaal zo zwaar vond om bij hem te zijn, vond ik in het begin moeilijk om aan terug te denken. Maar ik heb gedaan wat ik kon, alles wat ik in me had, heb ik hem gegeven. Al mijn liefde voor die kleine mooie vent.

Dan is het tijd voor de MRI, Nolan krijgt gele oordoppen op z'n oren en wordt in een grote cabine gelegd. Zodra we Nolan hebben uitgezwaaid, gaan we terug naar mijn kamer om te wachten en dan neemt de spanning toe. Wanneer zullen we de uitslag te horen krijgen? Zou de uitslag goed zijn? We hebben nog een gesprek met de maatschappelijk werkster over de mogelijk getroffen gebieden. Als het maar niet in het geheugen of cognitieve vaardigheden zou zijn, dan zou er nog hoop zijn dat alles goed komt. Dan nemen we hem gewoon mee naar huis. Al zou hij dan wat extra hulp nodig hebben, dat is dan maar zo, dan zorgen we ervoor dat het goed komt. Ons mannetje moet gewoon mee naar huis. En dan, niet veel later... komen de artsen ineens binnen. We schrikken, want we hadden ze nog lang niet terug verwacht. Normaal gesproken duurt zo'n MRI al een uur en dan moeten ze de scan als team nog bespreken. Dat ze nu al terug waren, dat kon toch nooit een goed teken zijn?! Ze hebben vrij ernstige gezichten, dus onze hartslag schiet omhoog en we bereiden ons voor op slecht nieuws. Dan melden ze ons dat het apparaat kapot is gegaan. Zal je zien dat zoiets precies bij ons gebeurd. We konden het bijna niet geloven, maar hadden al het gevoel dat het hele universum tegen ons was. Wel hadden ze een deel van de scan kunnen maken en ze konden ons in ieder geval vertellen dat er weldegelijk schade was en in welke gebieden. Dit waren de gebieden "geheugen en cognitieve vaardigheden".... Als onze man eruit zou komen zou hij een laag IQ hebben, niet ouder dan een jaar of 9 (als ik het mij goed herinner) en zal hij waarschijnlijk niet zelfstandig kunnen wonen of zichzelf verzorgen.

Op dat moment braken we opnieuw. We hebben heel hard gehuild en geschreeuwd. Ondanks dat we nog niet wisten hoe erg de schade was, hadden wij vanaf dat moment het gevoel dat het klaar was. Er was geen hoop meer om aan vast te houden. Maandag zouden de monteurs langs komen om het apparaat te repareren en dan zou maandag of dinsdag de nieuwe MRI worden gedaan en vervolgens worden besproken met een groep artsen. Maar met veel verdriet en wanhoop werd ons lange lange weekend ingeluid.