De curettage

Ik heb weer dezelfde medicatie meegekregen als 2 weken geleden, mifepriston en misoprostol. Ik heb vrijdagavond de mifepriston ingenomen, hier heb ik dit keer niks van gemerkt. Ook zaterdag verliep precies hetzelfde als de afgelopen 2 weken, bloedverlies maar niet overdreven veel met daarbij af en toe een menstruatieachtige kramp maar geen erge symptomen waaruit kon blijken dat de medicatie zijn werk deed. Zondagochtend heb ik de misoprostol ingebracht, maar ook hier heb ik helaas niks van gemerkt. Ook maandag heb ik niks gemerkt, het bloedverlies leek juist terug te lopen.

Door het gesprek met de gynaecoloog wist ik inmiddels wel zeker dat ik niks meer hoefde te verwachten. De curettage aanstaande woensdag was daardoor een zekerheid geworden. Iets waar ik al tegenop zie vanaf de eerste slechte echo en zo heb gehoopt dat dit niet nodig zou zijn.

Eigenlijk heb ik ook heel lang gedacht dat dit mij niet zou gebeuren. Een miskraam komt vaker voor dan de meeste mensen denken, ongeveer 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam. Maar het komt veel minder vaak voor dat een miskraam niet vanzelf komt en dan heb je nog de medicatie die ik 2x heb genomen, bij ongeveer 80 tot 90 % wekt dit een volledige miskraam op.
Behalve dat ik de curettage emotioneel sowieso al een heftige ingreep vind, heb ik ook het gevoel dat mijn lichaam heeft gefaald. De zwangerschap is al geëindigd, maar zelfs dit proces kan niet door mijn lichaam zelf afgerond worden.

Woensdag 30 november, de wekker gaat om 6.30 uur. Vandaag is de curettage, om 7.45 uur moet ik mij melden in het ziekenhuis voor de dagbehandeling. Om 8.00 uur wordt ik geroepen om naar de kamer te gaan, de verpleegkundige wacht daarna expres tot de andere patiënt weg is voor zij mijn intake start. Het is een beladen onderwerp maar we moeten toch alles doorspreken. Ik ben emotioneel vanwege de hele miskraam en afgelopen weken, maar ook zenuwachtig voor het infuusprikken en onder narcose gaan. Vanaf het moment van de intake, tot het moment dat ik onder narcose was ben ik emotioneel geweest en was echt lastig. Gelukkig was iedereen in het ziekenhuis heel lief en begripvol.

Om 8.50 uur werd ik opgehaald van de kamer en werden er een aantal controles gedaan. Mijn infuus werd geprikt en ik werd aangesloten op controle apparatuur voor hartritme, zuurstofgehalte en bloeddruk. Een kwartier later werd ik naar de OK gebracht, daar werd nogmaals gecontroleerd wie ik was en werd ik onder narcose gebracht. Om ongeveer 9.50 uur werd ik voor het eerst wakker uit de narcose, ik was nog wat slaperig en viel af en toe weer in slaap. Ook toen ik om 10.10 uur terug naar de kamer mocht. Op de kamer heb ik wat gegeten en bouillon gekregen.
Ik kreeg om 11.45 uur te  horen dat ik naar huis mocht, eigenlijk voor mijn gevoel vrij snel. Ik was nog heel slaperig en kon niet goed lopen. Maar ik wilde ook graag naar huis om zonder prikkels uit te rusten en even alleen kunnen zijn met mijn man.
Rond 12 uur verlieten wij het ziekenhuis.

Met een lege buik, moe en verdrietig. Maar bovenal vol liefde voor jou!

Wil jij mom influencer worden bij Mamaplaats? Maak hier je account aan! ❤️