De 11 weken echo stond gepland.

Ik had een positieve zwangerschapstest in handen.Verbaast keek ik erna, wat snel dacht ik nog. We hadden na 15 jaar anticonceptie niet verwacht dat het zo snel raak zou zijn. Na zo'n lange periode verwacht je dat je een poosje bezig bent met 'ontpillen'. Maar nee het was na 2 keer een cycles al raak.

We waren heel blij natuurlijk, maar het landde nog niet echt, eerst maar eens zien of alles wel goed is. Dat gebeurde pas bij de eerste echo. Alles zag er goed uit. Een sterk hartje wat goed klopte. De verloskunde dacht dat we iets minder ver onderweg waren dan dat wij dachten. Dat vonden we raar, want in ons idee kon het niet anders dan dat we nu 8 weken waren. Verder maakte het op dat punt niet veel uit, we waren zwanger!

En dan begint de voorpret. Hoe gaan we het onze familie vertellen. Wat doen we met de babykamer, de meubels vliegen voorbij op internet. Hoe zien de komende maanden eruit. Wanneer kan ik met verlof. Welke namen word het sowieso niet en welke namen misschien wel. Ga zo maar door. We besloten om dit nieuws nog even voor ons samen te houden.

De 11 weken termijn echo stond gepland. Het was vrijdag en eerst moest er nog even gewerkt worden. Toen we beide thuis kwamen hadden we voorpret. Vanmiddag eindelijk de familie op de hoogte brengen. Ik vond het lastig om niets te zeggen, vooral tegen mijn moeder, die mij door en door kent. Maar hé, het was gelukt tot zover! Op de terug weg zouden we dan wel even een lekkere taart halen.

Met deze vreugde en nieuwsgierigheid stapte we in de auto naar de verloskundigepraktijk. We hadden een goede 8 weken echo gehad en alles zag er goed uit met een goed kloppend hartje. Op dat punt was het geen seconde in mij opgekomen dat we ook ander nieuws te horen zouden kunnen krijgen.
We kwamen aan bij de verloskundigepraktijk en waren vrij snel aan de beurt. Er werd even gesproken over hoe het met ons ging en wat mijn zwangerschapskwaaltjes waren. Behalve vermoeidheid en wat kleine dingetjes had ik verder geen klachten gelukkig. Ik mocht op de bank gaan liggen en kreeg weer een inwendige echo. Toch wel weer spannend! We zagen direct dat ons kindje behoorlijk groter was dan de vorige echo. Maar we zagen eigenlijk ook meteen dat er geen hartslag meer was. De verloskundige deed nog wat testjes maar ze zei vrij snel dat ons kindje niet meer in leven was.
Wat er dan door je heen gaat is moeilijk te beschrijven. Ik voelde een intense pijn, het trotse zwangere gevoel wat ik nog steeds voelde gaat over in een zwaar, leeg en onzeker gevoel en het breekt je dwars doormidden.
Ik mocht me weer aankleden en weer aan de tafel gaan zitten. Het miskraam protocol word uit de la gepakt en de verloskundige begon te vertellen. We kregen te horen dat dit een missed abortion word genoemd, omdat je lichaam nog niet doorheeft dat het kindje niet meer in leven is en nog steeds zwangerschapssymptonen blijft geven. Soms heeft het lichaam meer tijd nodig om de signalen te geven en het kindje af te stoten. Daarnaast vertelde de verloskundige wat ik kon verwachten over het verloop van de miskraam. Wat ze allemaal vertelde kwam bij mij niet echt binnen en ze stelde voor om de volgende dag even te bellen, dan kon ik even tot rust komen en ook aangeven wat mijn wensen dan zijn.
Hoe we thuis zijn gekomen weet ik niet meer. We waren allebij zo intens verdrietig. We besloten dat we dit niet alleen wouden en konden doen. Onze familie en vrienden moesten op de hoogte worden gebracht. In plaats van goed nieuws met taart stapte we de auto in om de familie te vertellen dat we een miskraam verwachten. Elke keer dat we het verhaal opnieuw moesten vertellen word je verdriet groter en breekt mijn altijd zo sterke mentalegesteldheid in meerdere stukjes.
Ik koos ervoor om de miskraam op de natuurlijke manier af te wachten. We hadden regelmatig contact met de verloskundigepraktijk en ik kon wanneer ik ook wou het noodnummer bellen als ik van gedachten zou veranderen.
We maakte de voorbereidingen voor elkaar zodat alles klaar stond voor als de miskraam zou beginnen. We hadden een klein doosje gekocht waar het kindje in zou kunnen. Ik wou het graag opvangen en bekijken, omdat ik dacht op dat moment dat het mij wat meer rust zou geven. We zochten alvast in onze gedachten een mooi plekje in de tuin uit waar ons kindje begraven kon worden.
Het wachten was begonnen. We kregen veel aanloop wat ik enorm prettig vond. Het was afleiding die ik nodig had en ik kon goed mijn gevoel en verhaal kwijt.
Na een week wachten had ik weer contact met de verloskundige. Ik gaf aan dat ik er klaar voor was, het kindje mocht komen. We besloten vast een afspraak te maken bij de gynaecoloog voor als het de komende dagen niet vanzelf op gang zou komen.
Inmiddels waren we al 10 dagen aan het wachten en voelde ik me onzeker. Al die tijd weet je dat je je kindje nog veilig bij je draagt maar dat het niet meer leeft. De gedachte dat het kindje eruit moet speelt steeds vaker door mijn hoofd. Waarom begint mijn lichaam nou niet met het proces.

Voor de afleiding heb ik in de middag een grote wandeling gemaakt met de hond. Eerdere dagen durfde ik de deur eigenlijk niet uit want stel je voor dat je dan midden op straat begint. De verloskundige had ons verteld dat ik me moest voorbereiden dat het vrij heftig kon zijn met veel krampen en veel bloedverlies. We waren inmiddels weer thuis en ik voelde een verandering in mijn buik. Langzaam kwam er een soort van menstruatie kramp opzetten. Zou dit het nu zijn, is het 'eindelijk' begonnen?
Toen ik even later naar het toilet ging zag ik bloed, geen normaal bloed maar dik bloed, gelei achtig. Nu is het zeker, de miskraam is begonnen.

Deel 2

Mijn miskraam duurde 16 dagen.

Binnenkort