5 miskramen

Ik was 30 toen mijn huidige man en we een relatie kregen. 5 jaar later besloten we dat we ons geluk wilde vermenigvuldigen en stopte ik met de pil. Een maand later was ik zwanger en na 41 weken bevallen van onze fantastische dochter. Alles verliep zo vlot en voorspoedig en ons geluk kon niet op. In 2020 besloten we dat we onze dochter een broertje of zusje wilden geven, er vanuit gaande dat dit ook weer vlot zou gaan. Helaas duurde het wat langer, ik wil te graag, dacht ik nog. Na een jaar was ik zwanger, dir eindigde in een spontane vroege miskraam na 5 weken. Ik was kapot van verdriet.. Kort hierna besloten naar de huisarts te gaan, omdat ik toch al wat ouder was. We zijn doorverwezen naar Nij Geertgen, waar ik een IUI en ICSI behandeling gekregen heb, helaas zonder resultaat. Het was erg intensief allemaal, de spuiten, punctie, hormonen en emoties. Alles zag er goed uit en ik kreeg te horen dat je niet zou zeggen 'dat ik al zo oud was' Een compliment in deze.

We besloten het op eigen kracht nog te proberen en weer was ik zwanger. Bij de 1e echo bleek dat er geen hartactie was. Wat een klap weer... Met medicatie heb ik de miskraam opgewekt. Twee maanden erna weer zwanger en weer geen hartactie bij de echo, miskraam nr. 3 was een feit. Hoe is het mogelijk? Waarom is het ons niet gegund?

Weer twee maanden later, weer zwanger. De blijdschap wat minder, de angst groter. Maar met de eerste echo zagen we een mooi kloppend hartje! Ik huilde van geluk, dit gaat ons kindje worden! De kans op een miskraam nu is heel klein, zei de verloskundige. Vol verwachting gingen we voor de 2e echo, tot ik bloedverlies kreeg 1,5 week later. Dit is niet goed, ik voelde het. De verloskundige zei dat het niks hoefde te betekenen, maar ik voelde dat het niet goed zat. Ik mocht komen voor een echo en er was geen hartactie meer te zien. Het was gestopt, 3 dagen na onze 1e echo. 

Ik was lamgeslagen, voelde even helemaal niks. Ging naar huis, belde mijn man. Het is niet goed... Ik besloot het bij me te dragen tot mijn lichaam het zelf zou gaan loslaten, wat 5 dagen later gebeurde

4 miskramen verder. Hoeveel kan ik nog aan? Fysiek en emotioneel.. We zijn inmiddels ook wat ouder en het ziekenhuis heeft dit ook pijnlijk benadrukt.

 "Onderzoeken? Haalt niks uit, want je bent al 41 en naar het buitenland gaan heeft dus ook geen zin." 

"Volgende keer moet je goede anticonceptie gebruiken"

"Hoe vaak ga je jezelf dit nog aandoen?"

Opmerkingen die ik van gynaecologen gekregen heb. Ik weet dat leeftijd een rol speelt, maar het is geen garantie. En het is aan ons om te beslissen welke keuze we maken, zij hebben het recht niet om te oordelen. Het maakte me zo boos en verdrietig..  

Maar de miskramen hakken er in en we probeerden ons erbij neer te leggen dat die stoel aan tafel leeg zal blijven. Na een paar maanden bleef mijn menstruatie uit. Dit kan niet waar zijn, we zijn voorzichtig geweest.... 

En toch was het waar. Vol angst ging ik naar de eerste echo, rekening houdend met weer een verlies. De echo werd gemaakt en daar zagen we een hartje kloppen. Blij was ik niet, durfde ik niet... Twee weken later kreeg ik een extra echo vanwege mijn geschiedenis. Ik voelde me zwanger, kwaaltjes waren aanwezig. Het gaf me hoop. De echo werd weer gemaakt en ik zag het meteen, het kindje leefde niet meer. De pijn, bovenop het verdriet dat ik al meedroeg, was ondraaglijk. Dit was ons cadeautje, dit moest zo zijn. Het kwam zo keihard binnen. Ik besloot weer te wachten, maar mijn lichaam wilde het kindje niet loslaten. Na 1,5 week was ik op en belde ik voor een afspraak in het ziekenhuis. Een ander ziekenhuis, want waar ik geweest ben zet ik nooit meer een stap binnen. Ik kon terecht over twee weken. Een paar dagen later begon het bloedverlies, buikpijn. Maar de miskraam kwam niet op gang. Wat slopend is dit, ik voelde me afglijden en belde het zkh of ik niet wat eerder kon komen. Dit kon niet, ze zaten vol. Maar wat een lieve vrouw heb ik aan de lijn. Ze zei: ga naar het buitenland, daar doen ze veel meer onderzoeken! Ik ben inmiddels 42 en dit is mijn 5e miskraam, ik kan niet meer... Ze begreep mijn emoties en verdriet en zei: dit klinkt misschien heel stom, maar je zou eens kunnen bellen naar de abortuskliniek. Zij doen hetzelfde als wij en daar kun je wellicht wel eerder terecht.

Ik heb meteen gebeld en kon diezelfde middag nog terecht. Het voelde dubbel om er binnen te stappen. Maar eenmaal binnen voelde ik zoveel warmte. Zulke lieve medewerkers, van de receptioniste tot de arts, zo begripvol en zoveel empathie. Ook hun begeleiding was een stuk uitgebreider dan wat ik gewend was in het ziekenhuis. Ik kreeg medicatie en pijnstillers. Twee dagen na dit bezoek kwam de miskraam op gang.

Het vruchtzakje kwam er compleet uit. Het was 'mooi' om te zien. Ons kindje zat nog veilig in de vruchtzak.. We hebben het begraven, het zal voor altijd bij ons zijn.

We hebben nu definitief besloten dat we onze wens gaan loslaten. Ik kan niet nog een miskraam aan.. maar wat loop ik nog met veel vragen en woede en verdriet. Het voelt dat ik geen eerlijke kans heb gekregen, misschien is er wél iets en was onze dochter een lucky shot? Waarom ben ik zo snel zwanger, waar gaat het mis dan? Ik voel me niet serieus genomen door het ziekenhuis, had ik na de 1e keer maar meteen voor een ander ziekenhuis gekozen.

Ligt het aan ons, ligt het aan mijn lichaam? Geen uitslag is ook een antwoord. Maar nu blijft het gissen. 

Ik zal me er bij neer moeten leggen, maar wat had ik graag nog een keer dat leven in mijn buik willen voelen....