Een abrupt einde aan onze vakantie

Eindelijk ging het wat beter met de flesjes, het was net of Job had gehoord dat ik het ziekenhuis had gebeld met de vraag wanneer ik me zorgen moest gaan maken… hij begon ineens beter te drinken. Weliswaar elke 2u, maar hij dronk weer meer milliliter op een dag. 

Eindelijk konden we ons een beetje ontspannen, en vrienden van ons kwamen gezellig een avondje bij ons aan de caravan eten en een biertje drinken. Het was hun laatste vrije avond, want zij gingen de volgende dag pakken en zouden de dag erna vroeg vertrekken.

Achteraf bleek het ook onze laatste avond te zijn terwijl we eigenlijk nog een week zouden blijven. 

Díe nacht dronk Job slechter, hij leek er duidelijk geen zin in te hebben zijn flesje leeg te drinken en duwde de speen uit zijn mond. Oké mannetje, ik laat het los… je komt vanzelf wel wanneer je honger hebt.

De dag breekt aan en het is meteen stralend weer en warm in de zon. We hadden besloten om die dag te gaan varen met vrienden, aangezien we als gezin nog niet op de boot zijn weggeweest.. en we hier zo naar uitkeken. ‘Laten we het gewoon proberen’… tenslotte zijn we zo terug aan het strand als het niet gaat met Job. 

We varen weg en maken gauw nog wat kiekjes. Eindelijk vakantiefoto’s van ons viertjes. Wat voelen we ons gelukkig! 

Vorig jaar was ons neefje ook dezelfde leeftijd als Job nu, hij ging mee op de boot in een wipstoeltje. Zodra ik Job in de wipstoel leg begint hij te overstrekken. Dan hou ik hem wel vast, in de schaduw op de boot. We varen naar een klein eilandje waar schaduw is en een waterval. Onderweg begint Job te huilen en probeer hem de fles te geven, maar hij begint alleen maar harder te huilen. Eenmaal op het eilandje valt hij gelijk in slaap. Heerlijk ligt hij daar te slapen bij de waterval terwijl Ties lekker speelt met de meiden van onze vrienden. 

Job wordt wakker en ik geef hem de fles, weer weigert hij en dus besluiten we dat ik terugga naar het strand om Job in de caravan de fles te gaan geven. Ik word afgezet in de haven en loop de steiger af. Maar eenmaal aangekomen aan de kant, wordt Job helemaal slap in m’n armen. 

Mijn hart zit in mij in keel, ‘hij zou toch niet… nee dat kan niet’. Ik hou hem van me af… begin hem zachtjes te schudden… Ik schud hem op en neer ‘Job, Job, JOB!!!!!’ Maar hij blijft slap in m’n armen liggen en ik begin te rennen.. althans, met de nodige snelheid die ik kon maken zette ik het op een lopen naar het strand.

Daar zitten mijn schoonouders en verschillende bekenden. Mijn schoonmoeder ziet mijn gezicht en vraagt direct wat er is. ‘Job reageert niet, hij is slap’. Ik leg hem in de kinderwagen en begin naar de caravan te lopen, die natuurlijk helemaal aan de andere kant van de camping staat. 

Mijn hart bonst in m’n keel, en als ik een meter of 20 heb gelopen met de kinderwagen stop ik, ‘ademt hij nog?’, m’n schoonmoeder komt achter me aan gerend en ziet hetzelfde… de grond zakt onder m’n voeten vandaan.. en weer begin ik Job zachtjes te schudden ‘Job Job’… langzaam zie ik z’n buikje op en neer gaan, langzaam… heel oppervlakkig en weer zet ik het op een lopen naar de caravan. 

Er vliegen allerlei gedachtes door m’n hoofd, ik voel me schuldig dat ik geen 112 bel, maar op de een of andere manier schreeuwt m’n hoofd dat ik naar de caravan moet, de koelte van de airco in. 

Eenmaal bij de caravan pak ik Job uit de kinderwagen die nog steeds slap is. Zodra ik de koelte instap, opent hij z’n ogen, spant hij z’n spieren en begint keihard te huilen. Een golf van opluchting gaat door m’n lijf… ik weet niet wat ik had moeten doen als hij niet bij was gekomen. Maar gelukkig was m’n schoonmoeder op dat moment bij me.

Job drinkt gelijk een flesje, weliswaar van 60ml, maar dat was meer dan de afgelopen uren. Ik begin te huilen, dit is het einde van onze vakantie… geen moment langer wil ik blijven en risico lopen voor een paar stomme vakantiedagen. Mijn man weet nog van niks en stuurt me een berichtje om te vragen of Job heeft gedronken. Ik antwoord kort ‘jep, 60ml’. Hij is nog met onze vrienden en Ties aan het varen. Ik besluit dat hij nog één laatste middag mag genieten.. 

Ik krijg foto’s van hem, dat hij lekker met Ties een ijsje eet. M’n hart breekt… dit heb ik zo niet gewild. Ties heeft het zo naar zijn zin en m’n man begint net eindelijk te genieten. Ik zou het mezelf alleen nooit vergeven als het fout afloopt met Job, voor een vakantie die we nog de komende Járen gaan hebben. 

‘Geniet maar lekker samen’, stuur ik hem. Ik lig naast Job op bed, hij ademt nog steeds langzaam, maar hij slaapt en heeft kleur. Een uur later wordt hij wakker en geef ik hem nog een flesje, hij drinkt meer en valt weer in slaap. Z’n ademhaling begint alweer wat duidelijker zichtbaar te worden.

Rond 16u komt m’n man in de caravan, ik had hem gevraagd wel meteen even te komen zodra hij terug was. Zodra hij binnenkomt barst ik in tranen uit… ‘het was niet goed met Job, ik dacht dat ik hem kwijt was’… mijn man hoeft er geen moment over na te denken. We gaan inpakken en gaan naar huis.

Vier uur later zijn de kinderen gewassen, hebben gegeten, is de voortent en de caravan afgebroken en zitten de spullen in de auto. 

De lange rit naar huis begint en onderweg maak ik een afspraak met het ziekenhuis.