Zijn we op vakantie geweest dan?

Wat hadden we er een zin in, lekker twee weken op de camping in een stacaravan met de kinderen en mijn ouders gingen ook gezellig mee. We zaten vlak bij Disneyland Parijs dus aan vermaak geen gebrek. Vol goede moed vertrokken we richting Frankrijk. 

De eerste tegenvaller was het weer, het was bewolkt en het begon uiteindelijk ook nog te regenen. Maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk. Gezelligheid en een leuke tijd maak je zelf. Dus ook daar lieten wij ons humeur niet door verpesten. De dag van aankomst ben je altijd blij dat je er bent en alles uitgeladen hebt. Dus na het eten de meiden lekker naar bed. Nou ja dat ging al niet helemaal top. Want wat was het een feest samen, telkens uit bed, het licht continue aan en uit en een hoop gegiechel en geschreeuw. Dan toch maar apart laten slapen en zelf ook apart slapen. Nu vonden mijn ouders het geen probleem om apart te slapen en hebben die zich de rest van de vakantie hier voor opgeofferd. We hebben aangeboden te wisselen maar dit wilde ze zelf niet. 

Maar ook het bovenstaande zou ons humeur niet verpesten en de volgende dag hadden we beloofd naar Disney te gaan..... Dat zijn we ook geweest, maar toen begon het. Onze jongste dochter van anderhalf was een draak in de wachtrijen. Krijsen, gillen, haren trekken,  slaan en ga zo maar door. Nu waren de wachtrijen op z'n langst 15 minuten maar leuk is anders. We dachten nog, ach ja gisteren niet zo goed geslapen dus misschien dat het daar aan ligt. Maar we hadden het mis. Vanaf die dag elke dag hetzelfde,wat we ook deden waar we ook heen gingen. Zelfs wanneer we thuis bleven was het raak. En dat niet alleen, ons meisje dat elke nacht prima doorslaapt ging spoken, werd wakker, begon te krijsen ( echt krijsen, geen huiltje, dit ging door merg en been) liet zich absoluut niet troosten, ging gelukkig wel weer slapen en een paar uur later hetzelfde liedje. Er is één nacht geweest dat we dit gedrag konden plaatsen. Ze had toen enorme krampjes, hartstikke zielig natuurlijik. Maar de andere nachten en dagen was het gewoon dramatisch. 

Het was op een gegeven moment zo erg dat mijn vader zei, gaan jullie maar lekker met de oudste weg dan blijf ik wel hier. Heeft de oudste ook nog een beetje een leuke vakantie. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat we weer naar huis gingen. Maar thuis was het nog niet voorbij, gisteren bij mijn schoonouders ook weer zo'n krijsbui en afgelopen ochtend was het kwart over 6 dat het weer begon. Het sloopt  je echt, niet eens die korte nachten maar gewoon het feit dat ze zichzelf zo over haar toeren werkt en zich niet laat troosten. Ze stort zich op de grond, begint met haar hoofd op de grond te bonken en niks wat je doet is goed. 

Nu heb ik ooit eerder al hier verteld dat ze na haar geboorte een huilbaby is geweest, wij hadden goede hoop dat dit nu voorbij was. Maar met de afgelopen twee weken in gedachten ben ik ook weer erg angstig dat we weer terug gaan naar dat moment. 

Was het dan alleen kommer en kwel  op vakantie? Nee we hebben ook wel leuke momenten gehad, maar dan vooral met de oudste.