Wat niemand weet.

Ik ben me bewust van al het moois in mijn leven.. het is namelijk niet zo vanzelfsprekend om ouders te hebben die altijd voor je klaar staan. Of vrienden te hebben die je niet zat worden omdat het weer (of eigenlijk nog steeds) niet goed met je gaat. Tuurlijk zijn er ook vrienden die minder contact zoeken en dat is dan maar zo.. tuurlijk zijn er mensen die denken 'je moet het nu maar eens accepteren'. Mensen die met goed bedoelde oplossingen komen, maar waaruit ook blijkt dat ze het niet (willen of kunnen) begrijpen. Ook heb ik daarom mijn redenen om sommige mensen minder op te zoeken. Ik heb een handjevol lieve mensen om mij heen bij wie ik begrip voel. Helaas zorgt dat er ook voor dat ik mijn verdriet vaak alleen bij deze mensen kwijt kan. Ik hoop dat zij het zien zitten dit nog heel lang aan te horen, want mijn verdriet stopt niet en zal misschien zelfs ook wel erger worden.. 

Dat mijn verdriet niet stopt schijnt normaal te zijn in de situatie waar ik in zit. Ze noemen het levend verlies (dit heb ik al eens eerder benoemd in een vorige blog). Ik ben blij dat er steeds meer aandacht voor komt, want dit kan ervoor zorgen dat mensen die het nu niet willen/kunnen begrijpen dit misschien uiteindelijk wel gaan doen. Ook voor mezelf is het fijn dat al deze gevoelens die ik heb, normaal schijnen te zijn.. Ik hoop dat ik me daarom met de tijd minder schuldig voel om wat ik allemaal voel en denk. Het zal ook zeker helpen als het onbegrip en alle oordelen van mensen die dichtbij mij staan verdwijnen of minder worden.

'Levend verlies wordt namelijk vaak niet (h)erkend

De meeste mensen zien jouw verdriet niet als rouw. Ze verwachten dat je het ‘verwerkt’. Dat je je aanpast aan de situatie. Soms zeggen ze dat je je er nu wel eens overheen mag zetten. Bovendien heb je zelf vaak ook niet in de gaten dat je een rouwproces doormaakt. Je vindt dat je jezelf niet verdrietig mag voelen. Want dan lijkt het alsof je je kind tekort doet, alsof je hem of haar niet goed genoeg vindt, je niet genoeg van je kind houdt. Maar je verdriet zegt niets over de liefde die je voor je kind voelt. Het kan allemaal tegelijk en naast elkaar bestaan: de liefde voor je kind, het verdriet over de beperking waar hij mee te dealen heeft én het verdriet over het verlies van je eigen dromen en verwachtingen. Want als ouder verlies je vaak ook een deel van jezelf: je werk, je relatie, je sociale leven, je aandacht voor je andere kinderen. En dát is levend verlies.'

Dit stukje hierboven heb ik van een website overgenomen. Het legt in het kort precies uit waar ik dagelijks mee te maken heb. Ik ben nu ook op een punt gekomen dat ik het allemaal echt als heel zwaar ervaar (niet alleen ik.. maar ook mijn man heeft het moeilijk) We hebben weinig tot geen energie meer.. en dan bedoel ik niet de energie die je weer hebt na een nacht goed slapen. We kennen geen rustige dagen en elk uitstapje die we maken brengt de nodige stress met zich mee. Toch willen we soms ook als een normaal gezin even naar een tuincentrum kunnen gaan.. soms valt het mee, maar het is een gegeven dat het nooit gaat zoals we zouden willen.. net als eigenlijk alle dingen in ons leven. Zie dat maar eens een plekje te geven. Gelukkig ben ik er (na 7 sessies) met mijn psycholoog achter gekomen dat we ons moeten gaan richten op rouwverwerking. Ik merk dat er heel veel verdriet zit wat ik altijd heb weggestopt, omdat er simpelweg geen tijd voor is om erbij stil te staan, maar ook omdat het soms makkelijker is om gewoon niet te hoeven voelen. Maar ook het omgaan met de dromen die ik had (heb) en die nooit zullen uitkomen. Het klinkt allemaal voor mijn gevoel ergens ook heel ondankbaar en wellicht af en toe wat dramatisch, maar probeer het je maar eens voor te stellen dat je hele normale dingen, eigenlijk niet kunt doen (en dat voor misschien wel de rest van je leven).  Ook Rayli heeft een heel ander leven dan ik voor hem zou willen, de opvoeding is anders dan ik voor ogen had. Proberen dezelfde regels voor beide kinderen te hanteren is bijna onmogelijk en Rayli is op een leeftijd waarbij hij dat begrip ook nog niet heeft. Dusja... eten wat de pot schaft is er niet bij ons. Kymani hoeft dat niet, dus we willen dat dan ook niet van Rayli verwachten.. en zo zijn er meer dingen die niet gaan zoals we zouden willen.

Maar ik ben dankbaar, zo dankbaar voor de lieve mensen om mij heen die toch elke keer weer voor die oh zo belangrijke lichtpuntjes zorgen. Ook dankbaar voor mijn kinderen wanneer ze me intens knuffelen en kusjes geven. Mijn man niet te vergeten.. mijn steun en toeverlaat. Ik ben gelukkig niet alleen en ondanks dat het soms zo voelt.. Ik weet dat ik nooit alleen ben. Daar ben ik zo dankbaar voor.