Voor het eerst naar de basisschool.

Waar blijft de tijd? Mijn oudste kindje is al bijna 4 jaar en mag gaan oefenen op de basisschool. Is dit oefenen voor het kind bedoeld of voor de mama? 

Heel speciaal is het wanneer je voor de eerste keer je kindje achterlaat in zo'n gevulde kleuterklas. Kinderen die al langer op school zijn lopen rond door de klas, kletsen met elkaar en voelen zich duidelijk op hun gemak. Het afscheid nemen van mama,papa, opa,oma of de oppas is geen enkel punt. Sommige zwaaien nog niet eens meer.

Daar sta ik dan met mijn hummeltje. Hij lijkt nu toch nog wel klein. De juf wijst een plekje aan waar Twain mag gaan zitten. Heel braaf gaat hij op zijn plekje zitten en we nemen er een boekje bij om samen in te lezen. 

Dan komt het moment van afscheid nemen en loslaten....

Een dikke kus, een aai en zwaai. Gelukkig komen er geen tranen bij mijn kleine vent, maar ikzelf moet toch even slikken. Eenmaal buiten komt de ontlading en een enkel traantje moet ik stiekem wegvegen. Pijn in mijn buik van de zenuwen ga ik terug naar huis. 

Steeds moet ik denken aan hoe het met hem zal gaan. Eindelijk mag ik hem weer gaan halen. Natuurlijk ben ik er al veel te vroeg en zal nog tien minuten moeten wachten op het schoolplein. De eerste kinderen komen naar buiten gerend. Daar komt mijn grote vent aan de hand van de juf. Wanneer hij mij ziet ontstaat er een grote lach op zijn gezicht. Ik krijg een dikke knuffel. Heerlijk! 

De juf vertelde dat het heel goed was gegaan. Hij deed goed mee en vertelde al in de kring. Dat willen we toch allemaal horen?