vier maanden met drie kids.

Suus en Vince zijn inmiddels al ruim vier maanden bij ons, de eerste twee daarvan waren heftig.

In de derde maand leerde ik de baby’s steeds beter kennen en werd het steeds makkelijker. Het onvermijdelijke moment dat er weer gewerkt moest worden brak aan. HEERLIJK!

Om een lang verhaal kort te maken: De kids (alle drie) doen het super goed. De tweeling heeft ritme al is het op werkdagen soms even zoeken, Vieve gaat binnenkort naar de peuterspeelzaal en we merken in alles dat ze daar aan toe is.

Dat het met de kindjes goed gaat is voor mij het belangrijkste, het maakt of breekt je dag. Maar op de tweede (of derde/vierde/vijfde) plaats kom ik zelf, ik ben dankbaar dat mijn lijf weer de oude begint te worden. Ik kon na mijn verlof direct weer aan het werk en had gelukkig geen klachten overgehouden aan de zwangerschap. Ik vond het ook heerlijk weer even gewoon Antoinette te kunnen zijn, niet continu aan te hoeven staan en soms gewoon even lekker over koetjes en kalfjes te kunnen kletsen. Het optijd komen lukt de ene dag beter als de andere, vaak zonder ontbijt en volle blaas ga ik aan het werk. Zodra er tijd is haal ik het wel in, dat wat mij s’morgens niet is gelukt.

En ondanks dat het weer langzaam ‘normaal’ begint de worden voel ik mij soms niet altijd even top, drie kinderen in twee jaar tijd is heftig, een tweeling is heftig. En ik mis soms het relaxed, zonder nadenken weg gaan. De hele dag aan staan en onder controle moeten houden is best pittig. Soms voelt het zelfs een soort van eenzaam, het gezellig op visite gaan is zo sterk afhankelijk van de kinderen. Hoe goed je je ook voorbereid een huilende baby (of twee) is niet erg handig tijdens een gesprek. Vaak kom je niet verder als wat oppervlakkig geklets omdat echt praten lastig is. Je blijft je kids in de gaten houden, al is het het in de kiem smoren van een huilbui of spuugsessie. Alles blijf je in een ooghoek volgen.

Het voelt alsof je soms even nergens meer bij hoort, waar ik vroeger een druk (sociaal) leven had, op zaterdag kon voetballen en daarna natuurlijk de kantine in dook, lekker werkte en mijn hobby uit de hand zag lopen waardoor ik op een gegeven moment ook een bedrijf er bij had ben ik nu vooral nog bezig met kinderen, werk en het huishouden. Buiten je gezin om is het lastig om bij te blijven, een vriendinnen app is soms al veel. Ook op je werk is dit zo, ik ben een behoorlijke tijd weg geweest en de tijd heeft niet stil gestaan. Aansluiting vinden vind ik lastig en dat maakt je onzeker. Ik ga de komende tijd proberen ook voor mijzelf meer ritme en regelmaat te creëren, er gaat een huishoudelijke hulp komen en ik ga vaker tijd in plannen zonder kinderen. Die drie R’s (rust reinheid en regelmaat) zijn zo gek nog niet.

xxAntoinette.