Uw kind heeft een oogafwijking, foutje!

Is het nou gewoon een tik van hem, kan hij niet tegen het licht of heeft hij een oogafwijking? Elke keer wanneer Noël zijn ene oog dichtknijpt vragen wij ons dit af. Misschien voor een check toch maar even naar het Dijklander ziekenhuis.Geboorte

Daar is hij, Noël. Gezond, sterk en huilend wat uiteraard een goed teken is. Het is puur genieten met ons mannetje. Die kleine handjes, voetjes en dat mooie koppie, het is weer een wondertje meer op deze wereld. We zoeken contact met hem, hij opent één oog en kijkt ons aan. Je ziet dat hij zijn andere oog ook probeert te openen, maar dit lukt hem nóg niet, maar niets om ons zorgen over te maken volgens de artsen. We denk er ook niet meer verder over na een tijdje en voorzichtig schoonmaken opent hij ook zijn andere oogje, zo mooi!

Groei

Ondanks dat Noël een paar weekjes voor de uitgerekende datum is geboren, gaat het ontzetten goed met hem en groeit hij als kool. Ook de keuringsdienst van Baby’s (consultatiebureau) geeft aan dat alles super gaat en de ontwikkelingen helemaal top gaan. Groeit mooi, fijne motoriek is goed en ook de testjes voor de ogen zien er top uit.

Opvallend

Het is ons wel opgevallen dat hij zijn ogen dichtknijpt op verschillende momenten. Hij doet het wanneer er vel zonlicht in zijn gezicht komt of wanneer hij loopt te zeuren oftewel “piepen” zoals wij dat noemen hahaha. Het is opvallend, maar wij hebben nooit het idee gehad dat zijn zicht niet goed is. Hij ziet alles dichtbij en veraf, maar toch laten wij het even nakijken bij de huisarts aangezien mijn vrouw wél de oogafwijking (keratoconus) heeft.

Dijklander ziekenhuis

Na een kort bezoek aan de huisarts mochten wij naar het ziekenhuis om uit te sluiten dat Noël een oogafwijking zou hebben. Daarvoor konden we gewoon naar ons eigen ziekenhuis in Hoorn. Daar werd al onze zekerheid ineens overboord gegooid. Er waren gelukkig geen aanwijzingen voor keratoconus, maar voor de zekerheid willen ze tóch nog even de sterkte van zijn ogen meten. De grote fout is dat ze net een vloeibaar goedje in zijn ogen hadden gedruppeld voor de test op keratoconus en met deze druppels niet scherp konden meten op oogsterkte plus daar komt nog eens bij dat de test/onderzoek die zij deden helemaal niet voor kinderen mogelijk is, maar daar kwamen wij als ouders later pas achter.

Resultaat van de dokter “Dit is niet goed mevrouw, ik zie toch echt wel een grote oogafwijking, en dit kan NIET door alleen de druppels komen. Wij zien Noël graag nog een keer terug”. Verbijsterd!

Onzekerheid

We geloofde niet wat we hoorde, de ene arts zegt dat alles goed is en de andere dat het goed mis is. En daarnaast ook nog eens eigen gevoel die zet dat hij alles gewoon goed ziet. De dagen erop waren we er dan ook veel mee bezig. Ziet hij dit, ziet hij dat, heeft hij dan misschien een lui oog óf is een bril de oplossing. We besloten zelf contact op te nemen met het OCR (Oogheelkundig centrum in Rotterdam). Daar waar mijn vrouw ook heen gaat voor controles en metingen. Zei kunnen ons zeker meer vertellen en goede metingen doen.

Oogziekenhuis Rotterdam

Woensdag 25 mei, de grote dag om erachter te komen hoe erg het is met de ogen van Noël. Hij herkent de omgeving (ziekenhuis) gelijk bij binnenkomst en klampt zich aan mij vast. Nadat wij ons hebben gemeld bij de balie lopen we door naar de wachtruimte waar we hem een beetje kunnen afleiden. “Noël” wordt er geroepen door de assistent, en we lopen met haar mee. Ik ga met hem op de onderzoekstoel zitten tegenover de (kinder)oogarts. In eerste instantie kruipt Noël zowat in mij, maar de arts weet zijn interesse te wekken, laat hem in wat lichtjes kijken, houd een aantal glaasjes voor zijn ogen. Dan moet Noël op een plaatje kijken met allemaal zwart en witte stipjes. “Nee hoor, duidelijk geen keratoconus” zegt de arts. Gelukkig dat zit goed. Voor het testen van de strekte worden er druppels (nu de juiste) in zijn oog gedruppeld en moeten wij een half uur wachten voor ze kunnen meten.

Verlossing

Wij besluiten even wat te gaan eten in het restaurant van het oogziekenhuis om vervolgens terug te keren naar de wachtruimte waar wij zouden worden opgehaald. We zijn weer aan de beurt! Ik ga weer zitten en ik zie mijn vrouw bang zijn voor de uitslag en ook ik maak me klaar voor minder goed nieuws. We horen de arts zeggen “Nou, hier wordt de brillenboer niet blij van”, maar blijven allebei eigenlijk stil. De arts doet nog wat kleine snelle testjes en zegt “Deze ogen zijn pérfect hoor, ik kan er niet meer van maken”. De spanning valt van mij schouders en vol ongeloof, maar zo blij verlaten wij de onderzoekkamer!

Dankbaar!

We kijken elkaar aan, geven elkaar een kus en verlaten met een heerlijk gevoel het ziekenhuis. Maar beseffen ons ook tegelijkertijd dat het anders had kunnen zijn.