Samen spelen, samen...

Naast 'kwibus', noemen we mijn zoon ook wel de 'drama king'. Hij heeft namelijk nogal graag dat de dingen des levens op zijn manier gaan. Is dat niet zo, bijvoorbeeld doordat hij iets niet mag, hem iets niet lukt of hem iets wordt ontnomen waarvan hij vindt dat hij er recht op heeft, zet hij het op een krijsen. Het is een jongetje, maar hij kan gillen als een meisje, gevolgd door dikke krokodillentranen. Zoals mijn schoonmoeder het na een oppasdag mooi verwoordde: "Hij is nogal euh, snel gefrustreerd he?" 

Delen is dan ook niet zijn favoriete bezigheid. Met moeite krijg ik af en toe een hapje van hem, tenzij hij het zelf te lekker vindt. Laatst vroeg ik hem om een hapje, toen hij zijn laatste aardbeitje uit het zakje wilde pakken. Hij bracht het naar mijn mond, zag dat het de laatste was en stopte het vervolgens snel en met een big smile in zijn eigen mond. Afscheid nemen van speelgoed, omdat hij het niet mee mag nemen, is ook zeer dramatisch. Met als gevolg dat hij veel te vaak zijn zin krijgt, omdat ik niet wil dat de buurt denkt dat mijn kind alleen maar de hele dag kan krijsen. Hoe anders is hij als hij in de buurt is van andere kinderen. Tot nu toe gaan alle horrorverhalen over niet-delende kinderen voor mijn zoon niet op. 

Als er door een ander kindje iets van hem afgepakt wordt, kijkt hij een beetje beteuterd en gaat vervolgens ergens anders mee spelen. Of, nog erger, hij kijkt mij met grote vragende ogen aan. Op dat moment zou mijn moederhart het liefst dat andere kind het speelgoed waar míjn kind mee aan het spelen was, uit de handen trekken en hem of haar met een vernietigende blik aankijken. Maar dat kan niet. De wereld is hard en dit is nog maar het begin van de vele teleurstellingen die hij voor zijn kiezen gaat krijgen. Voor de rest van zijn leven zullen er zo'n beetje elke dag dingen van hem afgepakt worden, die hem op wat voor manier dan ook dierbaar zijn. 

Nog zo jong en nu al moet hij dus leren voor zichzelf op te komen. Leren een ander duidelijk te maken dat hij niet zomaar dingen van zich laat afpakken, niet met zich laat sollen. Soms maak ik me daar zorgen over. Ondanks zijn temperament, is het wel een echte lieverd. Een knuffelbeertje , die geen vlieg kwaad doet en altijd lief is voor andere kindjes. Hij geeft de poes knuffels en kusjes, trekt haar niet aan haar haren of staart. Met baby's is hij ook heel voorzichtig, alsof hij aanvoelt dat ze heel kwetsbaar zijn. Maar zelf is hij ook nog zo kwetsbaar. 

Zit de zachtaardigheid gewoon in zijn karakter of komt de fase nog dat er van delen geen sprake meer is? Dat hij zal opeisen wat van hem is en het niet zomaar laat afpakken? En wat doe ik? Laat ik het gaan zoals het gaat, of moet ik er invloed op uitoefenen?