Ruzie op het schoolplein

Het is vandaag donderdag, het is bijna 2 uur dus tijd om de kids op te halen van school. Ik heb verder geen afspraken of plannen voor de middag, dus ze kunnen lekker afspreken met een vriendje op school. De jongste komt als eerste naar me toe en zegt graag te willen afspreken met de tweeling. Waarop ik zeg dat ik er 1 wel genoeg vind. Dus met de een of met de ander, maakt mij niet uit of anders hij bij hun thuis. En zo gaat hij naar de oppasoma van de tweeling. Ze zijn al ruim 2 jaar bevriend met elkaar en kunnen leuk spelen. Maar als ze met z'n drieën zijn is het heel erg druk, wild en heel luidruchtig. 

Laat ik daar nou net even geen trek in hebben dus vandaar dat ik zei, 1 vind ik nu genoeg. 

Mijn schoonmoeder (waar ik een hele goede band mee heb) is heel snel en nog maar net opgegeven door uitgezaaide longkanker en verhuisd naar een hospice. Haar zoons hadden weinig tijd om alles te regelen voor haar, dus heb ik die taak op me genomen. Waardoor ik dus op die vrije middag eindelijk een keertje rust kon houden en de kids kon laten afspreken. Dat liep dus even heel anders dan gedacht...

Ik loop naar de oppasoma en wordt gelijk afgesnauwd. 'En het was belachelijk dat ik er maar 1 mee wil nemen, want het is toch een tweeling en die spelen altijd samen en hoezo was dat te druk want mijn zoontje is ook druk'. Ik dacht alleen maar WAT?? En zeg, ja hij kan ook met u mee. Ik ben haar toch geen uitleg verschuldigd als ik zeg dat ik er 1 genoeg vind om mee te nemen dan is dat toch prima. Het is geen kinderfeestje, maar goed, negeren maar en hij kan wel met hun mee. Vervolgens rent mijn zoontje vooruit de straat over en krijg ik nog een achterlijke opmerking naar m'n hoofd geslingerd. 'En daar ga ik geen verantwoording voor nemen als hij zomaar de straat op rent en er gebeurd wat'. 

Laat dat nou dan toch echt de druppel zijn waarop ik dus helemaal klaar was met dat mens! Ik laat toch niet iemand mijn kind van 6 meenemen die geen verantwoording wil nemen. Ik had het helemaal gehad en was er klaar mee. Ik roep mijn zoontje terug die natuurlijk helemaal verdrietig werd ervan. Ik was voort in alle staten, maar vooral boos. Zo klaar met dat mens. Nu heb ik haar nooit echt gemogen, want ze snauwt heel erg veel naar haar kleinkinderen. Maar ik ben nu helemaal genezen van haar. Als zei er is wordt en niet meer afgesproken. Ik heb totaal geen probleem met die kids of hun ouders maar die oma kan ik niet meer luchten. 

Gelukkig heb ik de eer aan mezelf gehouden en heb ik wijselijk m'n mond verder gehouden, maar voor de toekomst sluit ik niet uit dat ze een keer het vet van voren zal krijgen van me. Ik hoop alleen dat het niet tussen de vriendschap van de kids komt. En dat ik met de ouders nog wel door een deur kan. Ik ben benieuwd of dit nog een staartje krijgt. We zullen zien...