Peuterdriftbuien

Peuter driftbuien. Het hoort erbij. Leren omgaan met emoties. Kinderen leren dat ze zelf iets kunnen doen en beslissen. Als iets niet kan, kunnen ze enorm grote emoties krijgen. En dat noemen ze peuter driftbuien.

Het punt is. Ik heb geen peuter, maar een dreumes. Peuter zijn ze vanaf 2 jaar. Mijn dochter is 20 maanden. Ja ik zeg 20 maanden. Want tja, is het nou 1,5 jaar of bijna 2. Gezien haar gedrag zou bijna 2 prima passen.

Mijn dochter wil heel graag dingen zelf doen en meehelpen. Superleuk om te zien, maar soms ook wel heel lastig. Zo heeft ze een vloerbedje en kan ze helemaal zelf beslissen uit bed te gaan en erin. Dat doet ze ook. En eigenlijk gaat dat niet zo heel verkeerd! Maar soms blijft ze maar uit bed komen en om aandacht vragen.
Ook wil ze graag afval weggooien en meehelpen met de was. Ook allemaal leren en zelf doen.

Vandaag kreeg ik echter de maken met een heuse dreumes driftbui.
We waren naar buiten. Lekker stukje wandelen en zij op haar loopfiets. Ook weer lekker zelf doen. Ze stapt flink door en ik moet flink doorlopen om haar bij te houden. Ze kijkt lachend achterom. Genieten is dit! We komen bij de speeltuin, maar die is enorm drassig. Toch wil ze persé door het gras. Prima meid. Met wat woeste kreetjes worstelt ze zich door het gras met haar fietsje. Ik kijk al glimlachend naar het gebeuren. Al snel zie ik wat ze aan het doen is. Ze is met vaste beradenheid onderweg naar een mega waterplas. Ok geen goed idee, daar is ze niet op gekleed.
Dus ik stap ook op het drassige gras en dirigeer haar de andere kant op. Ik had al gezegd dat ze vastberaden onderweg was naar de plas he? Ze was hier dus ook duidelijk niet mee eens. Ze begint tegen te stribbelen en te jengelen. Met veel moeite komen we weer op het trottoir terecht. Meestal is het dan klaar. Maar de kleine meid was het er écht niet mee eens. Ze wilde niks meer. Niet fietsen, niet lopen en ze zet het op het krijsen. Eerst nog standje 5, maar al snel naar standje 10. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ik dit gedrag niet leuk vind, dat ik het snap dat het niet leuk is, maar ze mag toch echt niet in de plas. Maar niks komt binnen. Ik dacht dat standje 10 het hardste was, helaas gaat ie nog naar standje 15. Ze ligt inmiddels plat op de vieze groene natte stenen de buurt bij elkaar te krijsen.
En dus liep ik uiteindelijk met een huilende, 12,3kg zware, dreumes op mijn arm en in mijn andere hand een driewieler, naar huis.

Leuk die peuter pubertijd! Ok achteraf is het wel een beetje grappig.