Opvoeden op gevoel

Al vanaf zijn geboorte doe ik alles op gevoel. Mijn moederinstinct heeft eigenlijk nooit naast gezeten. Daarom weet ik, dat alle keuzes die ik maak, altijd in zijn belang zijn.

Voor de zomervakantie vond ik het toch moeilijk om tot het besluit te komen dat Benjamin nog een jaartje in groep 1 zou blijven. Met zulke dingen vind ik het nog steeds fijn om te sparren met zijn vader. We zitten altijd op 1 lijn en willen altijd het beste voor onze kinderen. Benjamin is ontzettend leergierig en intelligent, we waren er daarom van overtuigd dat groep 2 zeker het beste voor hem zou zijn en gingen met deze gedachte hét gesprek aan met zijn juf, die een andere visie bleek te hebben.

Benjamin zijn zelfvertrouwen moest nog heel erg groeien, dat kon volgens haar het beste gebeuren in groep 1. Aan het einde van dit gesprek, kwam het erop neer dat wij misschien wel dingen willen, maar het soms niet altijd zo zal gaan. Ons kind vond het namelijk moeilijk om zijn plekje te vinden in de klas en geeft snel op. De juf benoemde eigenlijk wel veel dingen die herkenbaar waren voor ons. Ontzettend slim, leergierig, een woordenschat van heb ik jou daar en hij blijkt zelfs goed te zijn in rekenen! Maar op sociaal/emotioneel gebied kon hij zeker nog veel leren.

Nu was het de afgelopen jaren ook best wel turbulent in ons gezin met een bonusbroer die veel zorgen in huis bracht, een zusje die te vroeg geboren werd en mama die opeens full-time ging werken… Benjamin heeft de afgelopen jaren veel veranderingen moeten doorstaan en laat dat nou net iets zijn waar hij slecht tegen kan. Met zijn HSP heeft hij een gebruiksaanwijzing die ik vanuit mijn hart altijd aanvoel, maar soms begrijpt mijn hoofd er even helemaal niets meer van. Zo slaapt hij bijvoorbeeld al ruim 3 jaar (met periodes) heel slecht, kwam hij altijd chagrijnig uit school, at hij het avondeten vaak niet en durfde hij nieuwe “spannende” dingen niet. We waren het dus als ouders toch wel eens met de juf en maakten unaniem het verstandige besluit om hem in groep 1 te laten, maar ik ga niet liegen en zeg eerlijk dat het nog steeds niet helemaal goed voelde. 

Na de zomervakantie was het zo ver, de scholen begonnen weer en mijn kind begon weer in groep 1. Naast de verandering dat zijn juf op een andere school is gaan werken en hij nu dus een meester heeft, was groep 1 natuurlijk niet meer compleet want een aantal kinderen zijn wel naar groep 2 gegaan. Waar ik eerst dacht dat hij het niet zo door zou hebben, moest ik mijn gevoel toch even inhouden toen ik hem vroeg hoe hij het nu vindt op school.

Ik voelde plaatsvervangend verdriet. Daarbij kwam nog dat dingen nu anders gaan, want zijn juf is er niet meer. Zo zingt meester het goedemorgen liedje heel anders dan hij gewend was van juf. "En zo gaat hij helemaal niet mam, dus ik zing daarom ook niet mee!"

Even wist ik gewoon niet hoe ik hierop moest antwoorden. Ik voelde me direct een slechte moeder door het besluit wat wij voor hem gemaakt hadden. Ik probeerde met een brok in mijn keel, positief om te denken en vertelde hem dat elke juf of meester het op zijn of haar eigen manier doet. Dat alle manieren goed zijn, maar dat we daar dan weer even aan moeten wennen. Eerlijker kan ik niet zijn, want hij heeft niks aan een moeder die een potje gaat zitten janken om een ergernis van een kleuter. Gelukkig zie ik wel dat, naast dit eerlijke moment onder de douche, mijn kind eindelijk met plezier naar school gaat en vrolijk uit school komt!Ik was daarom wel heel benieuwd hoe het nu gaat in de klas. Zal hij nog zo vaak duimen? Zal hij nog steeds stilletjes en afwachtend in zijn eigen aura zitten? 

Positieve veranderingen

Vanaf deze zomervakantie is de rust in ons gezin eindelijk wedergekeerd en hebben we bij Benjamin zeker positieve veranderingen gemerkt. Zo ging hij deze zomervakantie bijvoorbeeld voor het eerst met veel plezier naar de kermis. Waar hij de kermis eerst altijd te druk en te spannend vond, wilde hij nu dolgraag overal in en alles uitproberen! Dit geld ook voor de pretpark(en) waar we geweest zijn. Ook zijn we veel gaan zwemmen en durft hij nu zelfs zonder hulp te zwemmen. Waar hij eerst nog als een aapje aan ons vasthield... Alsof hij een ontzettende groei heeft doorgemaakt. Ook lijkt hij nu een beetje gewend te zijn aan het feit dat mama veel werkt en dus niet meer 24/7 thuis is. Hij heeft het avondeten leren eten en hij slaapt redelijk goed de laatste tijd. We hebben echt onze draai gevonden, maar hoe uitte zich dat op school?

Gelukkig kwam daar alweer het eerste 10-minuten gesprek van het nieuwe schooljaar, oftewel het kennismakingsgesprek met zijn nieuwe meester, die uiteindelijk wel wat langer dan 10 minuten duurde. Van dat stille, afwachtende jongetje is niets meer over! Benjamin voelt zich dé man in de klas omdat hij de nieuwe kinderen mag helpen. Hij weet tenslotte al hoe groep 1 werkt! Hij onderneemt veel zelf en speelt graag met alle kinderen. Hij krijgt al wat moeilijkere opdrachtjes omdat zijn niveau uiteraard wat meer uitdaging nodig heeft en last but not least: hij duimt op school helemaal niet (meer)! Dat laatste had ik dus totaal niet verwacht. Hij houd zich blijkbaar aan onze afspraak: dat hij zou proberen om zijn duimpje in ieder geval voor thuis te bewaren, maar het liefst alleen nog wanneer hij naar bed gaat.Benjamin was op de gang aan het spelen maar kwam precies op dat moment binnen. Ik was zo verbaasd en zo trots op hem! Ook Benjamin straalde overduidelijk van trots. We gaven elkaar direct een knuffel.

Zei Benjamin terwijl hij mij een kus gaf. Voor het eerst voelde het voor mij als de beste beslissing die we voor hem konden maken!

Psssst: volg je ons al op instagram? @twee_trotse_mamas