Opnieuw genieten van een mooie K3-show

K3 T-shirt

Met tekeningen in haar hand en haar K3 jurkje aan, loopt Dunya aan mijn hand station Bijlmer uit. We zijn mooi op tijd en dat komt goed uit. We willen een K3 T-shirt scoren voor de show begint. Er staat een lange rij voor de ingang, maar die is snel geslonken. Was dat vorig jaar dat ik ineens gefouilleerd werd toen we naar binnen gingen? Nu worden alleen de kaartjes gescand en als ik had gewild was ik zo naar binnen gelopen, want de beveiliger bij de ingang moet even een collega helpen. Niemand die op ons let, wat een verschil! Meer ontspannen gelukkig.

Cheerleader jurkje

We rennen net op tijd de zaal binnen. Met moeite hebben we een cheerleader jurkje weten te bemachtigen omdat we netjes op onze beurt wilden wachten. Dat werkte niet. Vlak voor de show, na twintig minuten wachten hebben we er eentje met pompons en hij mot natuurlijk meteen aan. Dus op naar de wc om zich om te kleden en met nog anderhalve minuut op het scherm zitten we op onze plaatsen. Er wordt al afgeteld voor de show begint. We wurmen ons tussen de mensen door, want we zitten in het midden van de rij. “Ik heb nu wel heel goed zicht” zegt Dunya tevreden. Vorig jaar zaten we op de eerste rij, maar wel helemaal aan de zijkant. Nu zitten we op de zesde rij en kijken we op het podium. De show begint met danseressen en daarna komt K3 het podium op. Het lijkt alsof Marthe, Hanne en Klaasje dit al jaren doen. Dat is niet zo. Maar ze hebben natuurlijk wel al heel wat shows gedaan het afgelopen jaar. Door hen enthousiasme hebben ze ook Dunya 'om' gekregen, die eerst niks wilde weten van een nieuwe K3. 

Enthousiast

Het leuke van deze K3 vind dat ik dat het voor hen nog zo bijzonder lijkt. Als je het al zeventien jaar doet, dan kan het toch ook niet anders dan dat de bewegingen en je reacties een beetje vanzelf gaan. Niet dat het nu anders is, alle pasjes precies gelijk. Maar toch lijkt het spontaner, of verbeeld ik het me? Het is voor deze meiden nog best nieuw en de vraag is of ze al gewend zijn. In elk geval zie ik ze wel genieten. Fris, jong, enthousiast en nog steeds met verbazing in hun ogen, wat me vorig jaar ook al opviel. Dat vind ik mooi. Vorig jaar waren we bij de afscheidsshow van Karen, Kristel en Josje. Bijzonder en mooi. Heel goed in elkaar gezet. 

Pompons

Wie nog meer spontaniteit mist is Dunya. Het valt me op dat ze steeds vol verbazing zit te kijken, alsof het haar eerste concert is. Dat is het zeker niet. We gaan al vanaf haar derde bijna elk jaar naar K3. Pas aan het eind begint ze mee te zingen en ze gebruikt ook haar nieuwe pompons die bij haar jurkje horen. Als het laatste nummer begint stromen alle kinderen met ouders naar het podium. Dunya heeft haar tekeningen bij zich en wil ze graag zelf geven. Als ze terugkomt zonder tekeningen zie ik dat ze niet tevreden is. “Niet gelukt?” vraag ik. “Jawel” zegt ze boos. “Maar ik kon ze alleen aan Hanne geven, want ik werd steeds weggedrukt door ouders”. Ik knik. “Zo gaat dat” zeg ik somber. “Je moet wat meer ellebogen gebruiken” zegt een moeder die het hoort. “Wat betekent dat?” vraagt Dunya verbaasd. “Dat jij misschien ook wat meer voor jezelf op moet komen en er tussendoor moet kruipen. Je niet weg laten duwen of zo” leg ik uit. De moeder vervolgt: “Ja, of terugduwen. Maar het is de vraag of je dat wilt!” Alle tekeningen zitten in de mand. “Ze krijgen ze heus wel!” zeg ik. “Morgen gaan ze op hun gemak alle tekeningen bekijken die ze vandaag hebben opgehaald. Nu moeten ze zich voorbereiden op de tweede show!”

Niet kinderachtig

“Ik vond je wel een beetje stil. Je zong niet zoveel mee, zoals anders” zeg ik voorzichtig in de metro. Dat herkent ze niet. Voor haar gevoel zong ze wel mee en was ze heel enthousiast. “We moeten maar kijken of we volgend jaar weer gaan” peins ik. “Hoezo?” vraagt Dunya opeens alert. “Nou ja, misschien vind je K3 volgend jaar wel kinderachtig. Ben je dan te groot voor zo’n concert!” Ze kijkt me aan met een frons. “Voor K3 ben je nooit te groot. Jij vindt het toch ook nog steeds leuk?” vraagt ze dan. “Dat is waar” geef ik toe.

Luchtballonnen

Bij de volgende tour zijn we er dus weer bij. En dan gaat ze voor het laatste liedje al voor het podium staan. Maar misschien als ze voorbereid is op de chaos, dat ze zich beter staande kan houden. Voor nu hoop ik dat ze vooral nageniet van de leuke herinneringen. K3 sloot af met tienduizend luchtballonnen. Omdat iedereen ging staan deed ik dat ook maar en dacht ik: “Wat maakt mij het ook uit! Ik ga gewoon lekker mee dansen en keihard zingen!” Dat heb ik gedaan op mijn favoriete K3 liedje. Ondertussen keek ik wel achterom en deed ik een paar stappen opzij zodat ik in elk geval niet voor die kleine meisjes achter mij zou staan.

K3 Ballon

Haar nieuwe K3-ballon wordt het huis door gesjouwd. Naar de slaapkamer en weer terug. Naar de badkamer en weer naar de slaapkamer. Elk concert krijgt ze na afloop een ballon en deze keer is ze er weer net zo blij mee als vorig jaar. De eerste eigen show van Marthe, Klaasje en Hanne zit erop. Dunya heeft er enorm van genoten, dat merk ik vooral achteraf. Ze is de oude K3 niet vergeten, maar heeft de nieuwe meteen in haar hart gesloten. En tienduizend ballonnen is wat veel, maar met eentje is ze ook heel tevreden!