"NEE DANK U MAM!" Heerlijk zo'n 2 jarige in huis

Lieke is een heerlijk lief meisje, maar weet ook goed wat ze wilt en kan zoals elke twee jarig goed NEE zeggen, maar slecht nee accepteren. In haar geval is het "Nee dank u mam!" Het klinkt heel schattig, maar ondertussen.. Ik zie al aan haar of het goed of fout gaat aflopen. Als ik zeg dat ze echt moet opruimen of dat we nu echt naar huis gaan en ze ziet dat ik het meen en de "nee dank u" naar me toegebruld wordt en ik voet bij stuk houd. Dan kan mevrouw ontploffen. De tranen rollen over haar wangen en ze stort zich op de grond, wat gepaard gaat met luid gebrul. En ze heeft een hele lange adem, dus als het kan afleiden en niet de strijd aan gaan, maar soms ontkom je daar niet aan, want we willen haar toch leren dat je nee in bepaalde situaties moet accepteren en leren hier beheerst op te reageren.

Het zijn herkenbare driftbuien, die had ze ook voordat ze 1 werd. Toen wilde ze meer dan ze kon en dat wekte aardig wat frustratie op, wat zich uitte in driftbuien. Nu is ze twee weken voor haar verjaardag grote zus geworden. Dit vindt ze heel leuk, geniet van haar zusje, maar het zorgt wel weer voor onrust. Zeker omdat mama een tijdje in het ziekenhuis bleef en Lieke bij opa en oma logeerde. Andere situatie en andere regels. Na een week waren we weer thuis en was de rust en structuur weer terug. Alleen mama is nu weer aan het werk, en Lieke nu samen met haar zusje Meesje naar de oppas oma's en opa's. Ze is niet meer de kleinste, schattigste en enigste die alle aandacht krijgt. Het oogt of ze dit goed kan accepteren en ze komt totaal niet jaloers over, maar het is weer iets wat ze moet leren accepteren en waar ze aan moet wennen en dat zien we terug in de driftbuien. Dit hoort bij haar en we weten dat het over kan gaan. Zij heeft een lange adem, maar die van ons is gelukkig nog langer en we liggen gelukkig qua opvoeding op 1 lijn.

En het hoort ook wel bij de fase waar ze nu in zit, want ze is 2 en dan zeggen we nee! Of in ons geval "nee dank u!"