Mijn kleine pechvogel

Zondagochtend,

Papa en mama liggen nog lekker wakker te worden in bed, de jongens zijn samen om de slaapkamer van de oudste aan het spelen. Bouwen met de lego. Opeens hoor ik de jongste huilen dus ik ga er naartoe. Als standaard reactie vraag ik al aan de oudste “wat is er gebeurd, hebben jullie ruzie?”. Nee zegt hij, ik weet niet wat er is. Noah zit naast de lego op de grond te huilen met zijn voetje in zijn hand. Ah hij zal wel op een blokje zijn gaan staan, dat doet ook pijn. “Kom maar even lekker bij papa en mama in bed liggen”.

Hij blijft een beetje huilerig, ik heb het idee dat hij niet helemaal lekker is en geef hem een paracetamol, hij valt ook vrijwel meteen bij me in slaap, dan blijven we nog maar even lekker in bed liggen vriendje. Papa gaat in de tussentijd naar de markt om groente en fruit te halen. Kunnen wij 2 nog even tuttelen.

Een klein uurtje later wordt Noah wakker en het lijkt goed te gaan. Tot hij uit bed kruipt en gaat staan, dan begint hij meteen weer te jammeren. Echt van de pijn, zo klinkt het. Hmm, dat klopt niet denk ik nog. Ik pak hem en zet hem voor me neer. “kom maar naar mama toe gelopen” zeg ik. En meteen zie ik dat hij zijn linkerbeentje niet gebruikt. Hij zakt er meteen doorheen of tilt hem op.. Dit is niet goed.

Ik bel papa: “ben je al bijna thuis? Want ik denk dat ik even met Noah naar het ziekenhuis moet”. Papa was gelukkig al bijna thuis en meteen heb ik de hap gebeld. Ik kan meteen langs komen. Dus hup, een broodje gesmeerd, luier en water in de tas en gaan. Eenmaal aangekomen zeiden ze dat ik niet heel lang hoefde te wachten.

Ik schat zo’n 20 minuten later worden we binnen geroepen. Hele verhaal verteld, de doktor gaat hem helemaal nakijken, ook zijn oren, temperatuur, alles. Zijn been en voet mogen we gewoon aanraken en bewegen dat is geen probleem, maar als ik hem wil laten lopen ziet de arts ook dat hij er geen druk op wil zetten. “nou, ik denk niet dat er iets ergs is, want ik mag er gewoon aankomen. Ik zou het wel een paar dagen willen aankijken, maar dat wil ik wel met u overleggen”. Ik vertrouw het meteen niet en spreek ook mijn zorgen uit. Geef aan dat we al vaker naar huis zijn gestuurd omdat mijn zoon niet echt pijn lijkt te hebben, maar ik weet wat voor een bikkel het is en wil toch graag een foto laten maken. Hij neemt me serieus en gaat het aanvragen.

Weer mogen we naar de wachtkamer, Noah begint zich inmiddels erg te vervelen en wil lopen, maar dat doet hem nog steeds pijn. Na enige tijd mogen we voor de foto. 2 foto’s van zijn voet gemaakt. “neem maar plaats in de wachtkamer, wij sturen het door naar de arts en die roept u zo”. Na een tijdje komt een verpleegkundige terug. “We willen nog een foto maken want er is nog enige twijfel. We maken er nu een van zijn onderbeentje”. Noah laat het allemaal maar gebeuren, de schat. Mag zelfs nog even met het röntgenapparaat spelen.

Na weer een tijd wachten (je kent het wel) roept de arts ons weer. Ik zie de verbazing in zijn ogen. “U gelooft het niet, maar er zit toch een breuk”. Dat geloof ik wel zeg ik, moederinstinct noemen ze dat. Het is een spiraalbreuk, oh dat komt niet vaak voor. Ja dat hebben wij weer. De arts weet verder niet hoe of wat, maar maakt de verwijzing voor de spoedeisende hulp in orde en we mogen in de volgende wachtkamer plaatsnemen.

Het is inmiddels een hele klus om Noah bezig te houden. Zelfs filmpjes op youttube zijn niet leuk. Als de volgende verpleegster weer alles heeft aangehoord vraag ik of ze misschien een koekje voor hem heeft. Het is inmiddels 12:30 en we zijn er al vanaf 10:00 uur. Ze geeft hem een peperkoekje en die eet hij dan ook gulzig op, in de wachtkamer uiteraard.

Na een tijdje wachten mogen we naar de gipskamer waar weer 2 verplegers hem entertainen, een knuffeltje geven en gaan voorbereiden. Er gaat nog even een alarm af, iedereen rent langs en de verplegers gaan ook even kijken, maar schijnt toch niks ernstigs te zijn. Na 10 minuten is het klaar, mijn mannetje van nog geen 1,5 jaar oud heeft zijn beentje in het gips.

Volgende week mogen we terug op controle en dan gaan ze kijken hoe het geneest. Dan horen we ook hoelang hij nog gips moet hebben. Via mijn werk heb ik een rolstoeltje kunnen regelen.

Mocht iemand ideeën hebben hoe we deze knul de hele dag kunnen entertainen zonder te lopen, ik hoor het graag.