11 jaar geleden
Kleine potjes......
hebben grote oren, en dat ondervinden wij nu aan den lijve. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens zo goed zou leren spellen haha. Want voor je het weet herhaalt je kleine dreumes van 22 maanden álles wat je zegt. En al vind ik dat ik heel normaal beschaafd praat, dan nog zijn er dingen die je echt liever niet hoort uit de mond van je eigen kind. Zo zit je RTL Boulevard te kijken na het eten en je zoontje gaat helemaal op in zijn autospel, dus ach die hoort niets, ziet niets, zegt niets. Ineens zie je een nieuw mode-item voor mannen, vréselijk nichterig. Manlief vraagt voor de grap of hij ook zoiets moet kopen en voor ik het weet flap ik er uit 'moet je doen, dan is het dahag stoere man, hállo homo'. Manlief begint te lachen en ik ook, maar na 2 seconden vergaat het lachen ons. Want van achter een stapel auto's en houten treinrails klinkt ineens 'hallo homo' op dezelfde toon als de reclame van de Jumbo!
Nu vind het het woord homo niet wereldschokkend en wil ik ook graag dat zoonlief opgroeit met het idee dat iedereen evenveel waard is, of je nu op mannen,vrouwen ofallebei valt. En ach, één keertje thuis dat grapje is ook niet zo erg. Maar elke keer als iemand hallo zegt, op straat, in winkel, bij de gastouder zeg jij netjes 'hallo homo'. En dan is het taak om het je af te leren, maar ja, boos worden kan er voor zorgen dat je niet meer zo snel iets durft te zeggen aldus de experts. Niks zeggen werkt vaak wel, maar zou je kind het idee geven dat het okee is om zulke dingen te zeggen. Dus tja wat moet je dan?! Ik koos voor de pedagogisch onveranwoorde manier van mijn moeder: 300 keer zélf 'hallo homo' zeggen. Resultaat: zoonlief vindt het niet meer leuk om het te zeggen, want tja als mama het gewoon zegt zonder boos te worden of zonder te lachen is er niks meer aan.
Dus nu letten we op onze woorden, en als we iets echt even moeten zeggen maar zoonlief mag het niet horen (zoals 'scha geef mij ook even een koekje' ant bij het wordkoek neemt het hongercentrum van zoonliefs hersenen alle controle over) dan spellen we het.
Anoniem
Ik herken dat idd wel. Vroeger hoefden we niet op te letten. Niet dat we nou steeds gekke taal gebruikten, maar soms floept er wel iets uit. Nu denk ik echt na voor ik wat zeg. Whahahahaha soms,..
Anoniem
Hele bekende papagaaitjes zIjn het! Hoe ouder hoe gekker denk ik wel eens! Mijn 4 jarige komt inmiddels thuis met ´what the fuck?!' Pardon? En dan kun je maar blijven uitleggen dat het echt niet netjes is wat de grote jongens op straat en op school zeggen. Het engels hebben wij ook opgegeven..... denk dat we maar een cursus Frans moeten gaan volgen.....
Anoniem
Ha, ja herkenbaar, wij voerden ook nog weleens een gesprek in het Engels maar dat hadden ze ook al snel door. Laatst liep ik met dochter en kleinzoon van drie in het tuincentrum, waarop we opeens horen uit de kar: waarom is alles toch zo allemachtig duur. Inderdaad net papegaaitjes. Of inderdaad letterlijk, dochter vraagt lust je witlof en ik beaam dat ik alles lust, zegt kleinzoon lief, maar oma ik wil ook wat. Een heerlijke leeftijd, niet altijd makkelijk misschien maar ook erg boeiend. groet Djoke
Anoniem
Oh heerlijk, zo geweldig herkenbaar! Die van mij van 3 jaar is ook een echte papegaai, je kunt niets meer zeggen of hij praat het na. Wij hebben inderdaad ook een soort van codetaal ontwikkeld, maar meneer de slimmerik had al vrij snel door dat 'grootmoeder' dus oma betekent en dat het 'woud' betekent dat we naar het bos gaan. Voor 'speeltuin' gebruiken wij tegenwoordig de afkorting 'st' en het zwembad is tegenwoordig 'zb' enzovoorts. Wat ook te grappig is, is dat je wel merkt dat hij nog niet alles helemaal snapt. Zo had hij een tijdje geleden ergens de uitdrukking 'vet man' opgepikt. Dus alles wat 'vet man'. Op zich best grappig. Tot hij op een ochtend bij me kwam staan - ik had net een slok koffie genomen - en hij vraagt aan me: 'mama, wat doen vetmannen eigenlijk?'. Resultaat was dat ik met moeite de koffie heb doorgeslikt ingeplaats van uitgeproest van het lachen. Geweldig toch.