Kleine meisjes worden groot

Kleine meisjes worden groot. Ook die van mij. Dat ieni mini kleine mensje dat mijn leven bijna 4 jaar geleden op de kop zette is ineens niet klein meer. Sinds mijn diagnose borstkanker draaide alles om ziekenhuisafspraken en overleven, en ik heb het gevoel dat ik daardoor veel heb gemist..

Nu ik mijn tweede borstoperatie achter de rug heb zit een groot deel van mijn traject erop. Ik wil genieten van mijn kindjes, van rustige ochtenden, samen ontbijten en erop uit gaan. Maar terwijl ik ziek was en lag te herstellen is mijn kleine meid een heel stuk groter geworden. Volgende maand begint ze in groep 1 en mijn moederhart huilt. Ik voel me schuldig en verdrietig tegelijk. Ik wilde die laatste maanden waar ze nog niet naar school zou gaan nog zoveel leuke dingen samen doen. Meiden dingen. Mila en ik, 1 op 1 dates. En zij mocht kiezen wat we gingen doen en waar. Maar helaas liep alles anders dan verwacht.

De laatste zeven maanden stonden in het teken van angst en onzekerheid, en alles wat ik wilde was beter worden. Nu ik lichamelijk weer beter ben wil ik niets liever dan de tijd inhalen. Zeven maanden is misschien niet veel in een heel mensen leven, maar wel voor mij. Mijn kleuter van net drie jaar is ondertussen al bijna 4. En dit is zwaar 🥺 Alles draaide om mij, mijn borsten, mijn ziekte.. terwijl mijn leven normaal om haar draaide, en om haar broertje.

Maar wat ben ik trots op het mensje wat ze is geworden. Zo lief en zo behulpzaam. Gevoelig, en toch heel stoer. Mijn grote, kleine dappere meid. Niet alleen grote zus maar ook een tweede mama voor Atlas 🥹

Volgende maand is het dan zover, dan wordt mijn meisje 4. Dan mag ze eindelijk naar school, iets waar ze al zolang naar uit kijkt. Ik ben blij voor haar. Maar van binnen doet het pijn. Het gaat allemaal veel te snel 🥺

Wanneer ik haar naar bed breng blijf ik nog even naast haar liggen. Ik kijk naar haar mooie gezichtje en leg haar handje in de mijne. En met een lach en een traan denk ik terug aan al die nachten dat ze huilend wakker werd en soms uren lang niet meer in slaap kon vallen. Al die keren dat ik zó oververmoeid en gefrustreerd was dat ik hoopte dat deze periode snel voorbij zou zijn. Het moederschap was zoveel zwaarder dan ik had verwacht. De nachten zo kort maar intens, en de dagen zo lang. Ik heb gehuild omdat er dagen waren dat ik het gewoon allemaal niet meer aan kon..

En ik zou het allemaal zo weer over doen. Dit keer met nòg meer liefde en nòg meer geduld. Wetende dat die dagen sneller voorbij zijn dan je zou willen. En dat juist die dagen - die lange, zware, saaie dagen, misschien zo zwaar nog niet waren.. 

Wie herkent dit gevoel? Voelen jullie je ook schuldig omdat door een ziekte minder tijd overbleef voor de kindjes? 😔