Kleine kindjes worden groot

Wat is het toch wonderlijk om te zien hoe kinderen zichzelf veel leren door oefenen, proberen, kopieren, enzovoorts.

Mijn zoon is bijna 7 maanden. Hij kan omrollen als de beste, schuift op zijn buik door de woonkamer, kan redelijk goed zitten op schoot, eet boterhammen, groenten, fruit, enzovoorts. Hij brabbelt en kan papa en mama zeggen (al is dat nog niet gericht aan papa of mama). Binnen enkele maanden zal hij kunnen zitten, kruipen, lopen, klimmen, drinken uit een beker en nog tal van andere dingen.

Dochterlief is inmiddels 3,5 jaar. Zij kan natuurlijk bovenstaande dingen ‘al lang’, maar kan daarnaast praten als de beste en zegt vaak grappige dingen, is zindelijk, kan zichzelf aan en uitkleden, smeert zelf haar boterham (met een beetje hulp), snijdt zelf haar vlees, eet met mes en vork. Ze zingt liedjes, snapt binnen de kortste keren hoe speelgoed of een computer werkt. Kan sommige letters en cijfers herkennen en speelt fantasiespelletjes.Natuurlijk is ze ook ondeugend en moet regelmatig gecorrigeerd worden.

Mijn man en ik zijn natuurlijk super trots op onze kindjes, maar we verzuchten ook vaak: ‘wat worden we oud’ en ‘wat was het toch fijn toen ze zo afhankelijk waren van ons’. Natuurlijk wil je als ouder je kind opvoeden en begeleiden tot een zelfverzekerde en onafhankelijke volwassene, maar het gaat wel erg snel allemaal.

Je herinnert je nog goed dat je zwanger was, de bevalling, het eerste contact met je kindje, het wennen aan elkaar en de nieuwe gezinssituatie, de luiers, de flesjes, de hapjes, enzovoorts.

Natuurlijk is het ook fijn dat je je handen weer iets meer vrij krijgt. Dat je wat meer tijd krijgt voor je eigen bezigheden. Dat je niet meer steeds op de klok hoeft te kijken voor flesjes of middagslaapjes. Dat je kind zelf, alleen kan spelen, tekenen of kleuren.

Gelukkig heeft elke periode zijn charme. Het is echter steeds afscheid nemen van een periode die nooit meer terug zal komen.