Kleine jongens worden (te snel) groot..

Als de dag van gisteren kan ik me herinneren dat ik je voor het eerst in je eigen bedje neer mocht leggen. Nog maar 47 centimeter klein en ontzettend fragiel. Je ledikantje leek wel een kingsize bed en voor mijn gevoel pastte je er wel honderd keer in! Wat was je nog ontzettend kwetsbaar en afhankelijk en wat heb ik je vele malen lekker ingestopt voor het slapen gaan of aan de ledikantje gezeten tijdens de slapeloze nachten. 

Iedere maand zag ik je steeds groter worden en sneller dan ik doorhad kwam je ineens op het punt dat je eerste bedje vervangen moest worden voor een grote jongens bed. Dit gebeurde toen ik vorige week 's ochtends je kamer binnenkwam en je betrapte met één been over de rand van je bed in een poging te "ontsnappen". Aangezien ik liever niet wilde dat je eroverheen viel en je nek zou breken o.i.d. heb ik de volgende dag meteen een stoer autobed op de kop getikt via marktplaats. En omdat je twee dagen bij je vader logeerde had ik de tijd om je hele kamer om te gooien, aangezien zo'n bed wel even iets meer ruimte inneemt dan een ledikantje. Het kostte wat bloed, zweet en tranen maar het eindresultaat mag er dan ook zeker wezen, al zeg ik het zelf!

Wat was ik zenuwachtig en wat vond ik het spannend, deze hele nieuwe fase! Ongeduldig heb ik de hele middag en avond zitten wachten tot je weer thuisgebracht werd en trots gooide ik de slaapkamerdeur open toen je er eenmaal weer was. Uiteraard verwachtte ik een hoop ge"wauwww" en "oehhh" maar niets was minder waar. Je liep zo het bed voorbij en begon enthousiast op je hobbelpaard te hobbelen (die staat er gelukkig ook pas anderhalf jaar). 

Niet veel later legde ik je in je nieuwe bedje, las ik je twee verhaaltjes, gaf je een slaapkus en op hoop van zege ging ik naar beneden en plofte ik op de bank. Ik ging ervanuit dat ik nog een aantal keer naar boven moest komen omdat je uit bed zou kruipen, maar het bleef verdacht stil. Na een minuut of tien ging ik stiekem toch maar even kijken en wat trof ik aan:

Ik heb even de tijd genomen om te genieten van mijn uitzicht en wat mij betreft is de volgende fase nu echt begonnen! Geen kleine babyboy meer, maar een mannetje met een eigen willetje die uit zichzelf zijn bed inkruipt om de volgende ochtend om zeven uur nog even lekker bij mama in bed te kruipen. 

So far so good..