11 jaar geleden
kind kwijt
je hoort ouders er zelden over praten, maar toch komt het helaas wel vaker voor. wat doe je als je je kind kwijt raakt? je denkt altijd; dat zal mij niet overkomen. Ik hou mijn kind altijd in de gaten. Je kan je kind toch niet kwijt raken. Nou mij is het helaas overkomen en ik heb er nog steeds pijn in mijn buik van. Je kan je niet voorstellen hoe het voelt en wat er allemaal door je heen gaat. We waren in de dierentuin. Het was een heerlijke dag met het gezinnetje, mijn man en ik en mijn zoontje van bijna twee. Het was niet super druk, maar er waren wel meerdere mensen. Op sommige plekken was het dan drukker omdat iedereen even bij de dieren wilde kijken. Op een gegeven moment gingen we even een broodje eten in het restaurant. Daar was het wel druk want het was lunchtijd, maar dat was geen probleem. Mijn man en zoontje gingen vast naar een tafeltje en ik haalde het eten. na het eten hadden we besloten weer verder te gaan. Ik draaide me om en pakte mijn jas. Mijn zette de spullen van tafel op een dienblad en wil weglopen om het op te ruimen. Ik heb mijn jas en draai me om en kijk mijn man aan. Ik zeg waar is onze zoon nou? Hij kijkt me aan en we dachten dat hij nog naast ons stond, maar daar stond hij niet meer. Dan denk je hij is een tafeltje verderop gaan kijken. Daar was hij ook niet. Dan ineens bekruipt me heel vervelend gevoel, pijn in de buik, paniek, zweten. Snel schieten we de ruimte door om te zoeken waar hij is. Hij kan nooit ver zijn en zal wel ergens aan het spelen zijn. De blik van mijn man en mij vinden elkaar en we denken allebei; jij zal hem wel gelijk gezien of gevonden hebben. Dan merk je dat dat bij beiden niet zo is en voel je je hartslag nog sneller gaan. Ik probeer mezelf rustig te houden en goed na te blijven denken, maar er gaat echt vanalles door je heen. Uiteindelijk hebben we ons zoontje gevonden en was hij naar buiten gelopen. Ik heb geen idee hoe lang dit heeft geduurd. Voor mijn gevoel uren, maar ik denk dat het misschien 2 of 3 minuten waren. Het voelt echt vreselijk en alle scenario’s die door je heen gaan blijven me nog wel eens achtervolgen. Die middag ben ik nog nooit zo dankbaar geweest om met mijn gezinnetje bij elkaar in de dierentuin te lopen en heb ze heel dichtbij gehouden.
Anoniem
Wat een vervelende ervaring! Wij herkennen uw probleem en hebben daar een oplossing bedacht. Nooit meer uw kind kwijt? En iets leuks voor uw kind? Wij produceren nu met onze student company plaktatoeages voor kinderen. Keuze uit verschillende tatoeages. 10 stuks voor EUR7.25 Kijk snel op www.findme-sc.nl
Anoniem
Gisteren overkwam ons een soortgelijke situatie als het verhaal van Linda. Ik ben daardoor een dag later op internet gaan zoeken naar allerlei mogelijke ideeen die bij me (paranoide als het lijkt) waren opgekomen. B.v. chippen, mobieltjes die geschikt zijn voor hele kleine kinderen (ons zoontje is 4j), etc. Zodoende kwam ik ook op deze site en las het verhaal van Linda, het was bijna als 2 druppels water ons verhaal van gisteren. Wat er in die luttele minuten dan door je hoofd schiet, je gaat door een hel. Ja mag het dan paranoide vinden als je hierom preventieve dingen bedenkt maar leg het dan maar eens voor aan ouders waarvan die luttele minuten dagen/weken/maanden of erger nog zijn geworden...... Ons verhaal: We (ik, mijn vrouw die 6 mnden zwanger is en ons 4 jarig zoontje) waren per toeval in een voor ons wild vreemde stad genaamd Villach terecht gekomen. In een overvolle McDonalds zijn we gaan lunchen. We hadden al een paar uur gereden en ik had gezien dat er buiten op een afgeloten terras een leuke speelgelegenheid was voor kinderen. Ik stelde daarom voor om ons zoontje te laten spelen voordat we verder gingen. Dat was goed maar dan ga ik eerst met hem naar de wc zei mijn vrouw. Ok, zo gezegd zo gedaan, ik wachtte even op onze plek. Toen ze samen terugkwamen wees mijn zoon al in de richting waar hij wilde gaan spelen op enkele meters van ons tafeltje en mijn vrouw kwam naar mijn toe om het resterende drinken en tas te pakken. Tegelijkertijd nam ik ook wat ter hand en draaide we samen weer richting de plek waar we onze zoon hadden achtergelaten maar zagen hem daar niet. Tussen het monent van hem achter laten en even niet naar hem kijken zat slechts enkele seconden en drie meter maar hij was WEG! Meteen liepen we samen naar de speelplek waar we hem verwachtten te vinden. Het was een groot afgesloten klimrek waar eigenlijk alleen kinderen doorheen kunnen klimmen. We keken naar binnen en riepen, of liever, schreeuwde zijn naam, niets. Paniek, wat nu? waar kan hij zo snel zijn gebleven? Angstig keken we elkaar aan en zonder overleg begonnen we ieder in een ander richting het restaurant af te zoeken, niets? Aan drie zijde kon je naar buiten waarvan 2 op een parkeerterrein uitkwamen. Ik rende naar de zijde van het parkeerterrein waar onze auto stond en liep richting auto, niets. Mijn vrouw liep door de andere uitgang naar het ander parkeerterrein en ik liep daar achteraan maar bedacht met toen mijn vrouw verder het buitenterrein afzocht. Ik liep terug naar binnen, het stampvolle restaurant in waar niemand in de gaten had dat wij in paniek onze zoon zochten. Ik dacht tegelijkertijd bij mezelf, wat moet ik nu doen, zal ik zijn naam door het restaurant schreeuwen, zal ik gewoon om hulp door het restaurant schreeuwen om de aandacht van het publiek te krijgen? Wat? Terwijl deze ideeen door mijn hoofd spookte liep ik weer richting de speelplek buiten en kwam toen, binnen nog, langs een opening die naar een binnenspeelkamer leide waar allerlei speeldingen in de muur zaten waar kinderen staand kunnen spelen.... Terwijl ik voorbij die opening liep zag ik in mijn ooghoek het oranje-blauw gestreepte shirt van mijn manneke, manmanman, wat een opluchting was dit. Op mischien een 1 meter van de plek waar we hem kwijtraakte stond hij niets vermoedend te spelen. Ik greep zijn hand en trok hem naar me toe, hij zij, "ja maar pap, ik mocht toch heel lang spelen?" Ik zei ja maar we moeten wel weten waar je bent, kom dan gaan we eerst mama zoeken die nog buiten rondloopt op het parkeerterrein. Dit alles heeft hooguit 5 minuten geduurd maar ik kan je vertellen dat je door een hel gaat. Groetjes, Martien
Anoniem
Ik weet dat het raar klinkt maar ik denk dat ik straks zo'n kinderriempje aanschaf. Als mijn zoon ook maar iets op mij lijkt zullen we hem altijd moeten gaan zoeken. Ik heb mijn ouders vroeger echt heel veel stress bezorgd, onbewust wel maar het zegt al genoeg dat ze me tegen mijn 10de al niet meer gingen zoeken, hahaha. Ik kreeg al snel mijn eerste gsm.
Anoniem
maar idd doodeng,!