Ik houd mijn hart vast

Mijn kleine dreumes(ja zo moet ik haar nu noemen nu ze al 1 jaar is geworden) lijkt op mij zeggen ze. Dan wel niet qua uiterlijk want ze is net der vader ook van die fel blauwe kijkers(ik heb bruine ogen), ook zo'n smal koppie(ik heb een rond hoofd), het juiste voormaat oren(ik heb kleine oren), en om nog maar te zwijgen over haar neus. Als ik haar naast mij hou en we kijken in de spiegel zou ik zo denken dat ze van iemand anders had kunnen zijn. Het is dat ik mij eigen man goed ken, en dus weet dat ze van ons is. Maar ik kom langzamerhand terug op mijn woorden dat ze niks van mij heeft. Madam heeft karakter en dan zeggen ze ja het is een meisje he?! Nou dit is een heuse meid met een kop erop, alles moet naar haar zin en gaat het niet zo dan is het niet gillen geblazen(gelukkig nog niet dat heeft ze nog niet ontdekt denk ik) maar dan kan je een blik van der verwachten... poeh. Als blikken konden doden dan had ik op dit moment wel 1000x tussen 6 planken gelegen. Ik herken dat van mijzelf mijn gezicht zegt alles, ik ben een open boek maar dat komt vooral door mijn gezichtsuitdrukking. Als iemand naar mij toe komt en heeft een nieuw kapsel dan zeg ik wel voor de vorm oh wat leuk, maar mijn spreekt boekdelen als ik het niet mooi vind. Mijn gezicht in de plooi houden... ik kan het niet. En wat blijkt die vervelende eigenschap van mijzelf lijkt mijn dochter ook te hebben. Niemand zegt meer wat een schatje, want sowieso iedereen die ze niet kent krijgt een bedachtzame blik, en als ze dan ook nog met een hoge stem tegen der gaan praten dan word die blik alleen nog maar bozer. Ik lach het altijd maar een beetje weg en dan kan ze gelukkig nog wel een glimlach geven. Maar zoals mijn titel al voorspelde ik houd mijn hart vast welke geweldige eigenschappen ze nog meer van mij heeft. Ik geloof dat ik dan gillend gek word als ouder als ze een jaar of 15 is.