Hysterische taferelen...

Op zondagmorgen gaan Bjarne en ik met regelmaat naar de dienst. Ik ga dan de grote zaal in en Bjarne blijft bij de jongste jeugd waar hij met leeftijdsgenoten kan spelen, luisteren naar liedjes, kan knutselen en meer. na het eerste gebed haal ik Bjarne dan altijd weer op en komt hij bij mij in de grote zaal zitten. Maar vanmorgen ging het net even anders... Wat een hysterie...

Lekker spelen

Aanvankelijk was er totaal geen probleem. Ik had Bjarne zijn jasje uit gedaan en hij ging lekker op de grond zitten om met blokjes te spelen. Even later ging ik de grote zaal in terwijl Bjarne nog amper aandacht aan mij schonk en lekker met de blokjes speelde en een telefoon die ook bij hem was gezet. En dus ging ik gewoon de grote zaal in en nam daar mijn plekje in. Op de hoek van een bank, dat wel, maar dat doe ik eigenlijk altijd. Dan kan ik met de rondgang makkelijk de bank uit zonder iemand tot last te zijn.

Oorpijn?

Tijdens de dienst werd ik op een gegeven moment gevraag door één van de verzorgers van de jongste jeugd of ik even mee wilde komen. Op de gang hoorde ik dat men dacht dat Bjarne last had van zijn oor. Hij greep steeds naar het oortje en was enorm aan het huilen. Nou had ik 's morgens nog niets gemerkt, dus ik vond het raar maar goed, het kan altijd natuurlijk. Toen ik in de ruimte van de jongste jeugd kwam pakte ik Bjarne op de arm en eigenlijk was hij gelijk stil. Nou ja, hij was nog wat aan het na snikken en kwam tegen mij aan liggen. Dat hij moe was, was dus wel duidelijk. Na even geknuffeld te hebben met mijn mannetje heb ik hem bij een meisje op de grond gezet die twee weken ouder is dan Bjarne. Met haar is hij gaan spelen en ik ben weer naar de grote zaal gegaan. Verder ging het helemaal prima vanmorgen.

Bevestiging?

Wat er nou precies aan de hand was met Bjarne weet ik niet. Misschien moest hij even de bevestiging hebben dat ik toch echt wel terug zou komen? Misschien was het een krampje waar hij last van had? Dit hysterische huilen van hem ken ik in elk geval niet. Want hysterie was het zeker. De rest van de dag is er ook niets meer aan de hand geweest. Ach ja, het hoort erbij zullen we maar zeggen. Maar deze mama komt haar zoon toch echt altijd weer halen hoor :D