1 jaar geleden
Het verdriet is terug
En het leek toch echt weg
Het is eventjes geleden dat ik hier was en wat schreef. In mijn geval betekende dat iets goeds, ik schrijf mijn emoties weg. De afgelopen tijd heb ik genoten, je weet wel, met een hoofdletter G. Was de rollercoaster gestopt? Nee zeker niet. Ging hij dan langzamer? Nee ook zeker niet… maar toch zaten we er lekker in, alsof we wisten welke bocht of looping er ging komen. En dan nu, sinds vandaag, lijkt de rollercoaster harder te gaan en bochten te maken die er eerst niet in zaten. Het is oneerlijk, ik vond die vorige rollercoaster leuker, meer mijn ding…
Vandaag mochten wij ons weer melden bij het revalidatiecentrum, 8 weken intensieve training van de handfunctie zit er weer op, en eerlijk is eerlijk, ze zijn voorbij gevlogen! Maar toch kwam daar het onderwerp ter sprake wat mij van slag maakt, wat mij aan het denken zet en ik krijg de tandwielen niet meer tot stilstand. Mijn gedachten gaan al vanaf vanmorgen in de 6de versnelling en het enigste wat ik wil is dat het stopt, dat de achtbaan vaart mindert zodat ik kan zien welke bocht er komt.
Was het nieuws dan zo dramatisch? Zo heftig? Nee, eigenlijk niet. Onze dochter zal gescreend gaan worden en dan op de wachtlijst komen voor 2 dagdelen per week intensieve revalidatiegroep. Ik denk voor haar het beste wat er is, maar mijn hoofd doet gekke dingen met mij. Mijn meisje, mijn ‘kleine’ meisje, die voor alles zo vreselijk hard knokt en haar best doet wordt nu definitief een ‘revalidatiekind’. En het is niet dat wat mij verdrietig maakt, maar alles wat ik erbij bedenk… wat als, stel dat. Ik neem jullie mee in mijn hoofd;
‘Ik ben benieuwd hoe het op zo’n groep gaat en hoe kapot ze is als ze thuis komt’
‘Hoe gaan we het logistiek regelen’
‘Gaat zij dit aankunnen inclusief 2 dagen opvang of moet dat ook anders’
‘Wat en hoe vertellen we haar grote zus’
‘Hebben we straks nog genoeg tijd ook om te genieten van onze kinderen’
Gewoon zomaar, een paar dingen die door mijn hoofd gaan, dingen die mij verdrietig maken. Waarschijnlijk uit pure onmacht en onzekerheid, maar toch is het niet fijn
Anoniem
Onze zoon heeft met veel plezier de therapeutische peutergroep gedaan! Houd moed, je gaat ze echt letterlijk en figuurlijk zien groeien!
Mamaatje2000
Heel herkenbaar je bericht. Ook over de rollercoaster aan gevoelens. Onze dochter zonder diagnose is ook een ‘revalidatiekind’. Via de ouder en kind groep naar de therapeutische peutergroep twee dagdelen per week en inmiddels op het speciaal onderwijs welke in hetzelfde gebouw zit als het revalidatiecentrum. Wij hebben dit allemaal als zeer positief ervaren en door de intensieve therapieën maakt onze dochter echt wel stappen in haar ontwikkeling. Juist ook het feit dat ze nu gaat therapieën onder schooltijd volgt zorgt ervoor dat we dit na schooltijd allemaal niet meer hoeven te doen en alle tijd hebben voor de kinderen. Heel veel succes en sterkte voor jullie!
Anoniem
Hi, ik heb eerder onder je Posts gereageerd. Onze dochter heeft ook CP en heeft de therapie van 8 weken achter de rug vanwege de handfunctie. Zij heeft ook op de revalidatie opvang gezeten. Als je wil, kan ik je tips geven of advies. Ik heb precies hetzelfde traject doorlopen. Groetjes