Had ik maar..

Daar zaten we dan, afgelopen woensdagavond op de dokterspost… Hadden we maar eerder aanstalten gemaakt om haar naar bed te brengen, was het misschien niet gebeurd… had ik maar… had ik maar…

Het is woensdagavond en we hebben net gegeten, de dag voor hemelvaart en we wilden nog even op de laptop kijken voor activiteiten voor morgen, Sarah (bijna 2,5) klom op mijn schoot en ging daar vervolgens de lolbroek uithangen. Uiteraard waarschuw ik haar dat het gevaar er is dat ze valt. Tja, ik ben nou eenmaal niet zo een moeder/persoon die het kind vervolgens vasthoudt om vallen te voorkomen, er zijn dingen die kinderen zelf moeten leren en ervaren (tot op zekere hoogte uiteraard).  
Nou moet je me niet verkeerd begrijpen.. ik ben zeker wel een moeder die veel beren op de weg kan zien en zeker niet naïef is. Terwijl ze de trap op klimt bedenk ik me het naarste scenario wat er kan gebeuren als ze valt (en dat is horror hoor!), maar ik laat het haar wel doen (en kijk vanaf een afstand of ze het wel serieus doet en niet afgeleid wordt) en ze doet het immers al 1,5 jaar goed.. maar ja, eens moet het fout gaan... en één keer fout kan voldoende zijn om het gruwelijk fout te laten zijn… Maar ik probeer mezelf dan tegen te houden en haar ruimte te geven… ‘Loslaten’ heet dat met een mooi woord… wie dat ooit uitgevonden heeft. Ik kan nu al malen over de gedachten dat ik haar voor het eerst zelf naar buiten moet laten gaan… dat ze zelf ergens op de fiets heen gaat… dat ze naar school (basis, middelbaar, etc.) gaat… vriendjes.. stappen… vakanties…  (ik ga ervanuit dat deze volgorde niet chronologisch is). Phoe hé, even kijkende naar wat ik zelf uitgehaald heb en wat ik tegengekomen ben… en daar bovenop kent iedereen de horror verhalen, televisie programma’s en de orde van de dag in het nieuws en kranten… ik moet er niet aan denken!  En waarom zou het alleen een ander overkomen, waarom niet ons..

Anyway, you get the picture… loslaten.. in kleine stapjes kan ik het dus wel en ik hoop naar de grote stappen toe te groeien.

Mijn dochter klom dus op mijn schoot en ging daar wat heen en weer zitten wiebelen en doen alsof ze valt, ze vindt zichzelf dan erg grappig en wij doen (zoals gewenst) zo af en toe alsof we schrikken. Het stunten van de lolbroek was net pas begonnen en de aandacht van ons was er nog niet helemaal of ze viel echt.. Van een schoot af, niet zo hoog dus, kind van 2,5 kan zich wel opvangen en tegen een stootje, zou je zeggen.. Helaas stond daar zo een wit houten stoeltje.. ze wilde zich (waarschijnlijk) opvangen als ze de grond raakte, maar zover is ze nooit gekomen. Het stoeltje stond precies ter hoogte van waar haar hoofd, om precies te zijn haar neus zat en met de onderkant (haar neusgaten) knalde ze vol op dat stoeltje. Wij pakken haar op en zien direct dat het bloed snel haar neusje uit stroomt, we gaan direct naar de keuken en deppen het. Na enkele minuutjes stopt het bloeden gelukkig maar zien we dat er een bobbel op haar neus zit, een beetje blauwig.. lijkt ook wel scheef..

Toch meteen maar even de dokterspost bellen (waarom is het trouwens altijd avond of weekend als dit soort dingen gebeuren?) en die wilden ons direct zien.. Oeh, de zenuwen gieren door mijn lijf, ‘wat als het gebroken is?’… Ow, had ik maar… In de auto spreek ik ook veel van mijn had-ik-maar’s uit naar mijn man, die achter het stuur zit.

Mijn peuter-puber gedroeg zich bij de dokter voorbeeldig en liet keurig in haar neus kijken en erin knijpen. De neus is nog te gezwollen om echt iets duidelijks te zien, maar hij vermoedt sterk dat het niet gebroken is, haar luchtwegen zijn vrij en niets staat scheef of zit in de weg (van binnen). Even afwachten hoe lang het duurt voordat de zwelling wegtrekt en dan goed opletten of het ‘haar neusje’ wel is, of hij niet scheef staat.. zoals de dokter dat zei. Zo niet, snel aan de bel trekken ALS we er wat aan wilden laten doen.
Wat nou ALS dacht ik, als het haar neusje niet is en zeker als dit een scheve neus betekend gaan we daar zeker (proberen) wat aan te laten doen.. wat denkt hij wel niet.. En iets netter sprak ik dit ook naar hem uit.

Voorlopig loopt het met een sisser af, vanmorgen werd Sarah met een nog wel gezwollen en doorzichtig blauwe bobbel op haar witte neusje wakker, ook zit er een bloeduitstorting(je) op één van haar neusvleugels (die kant waar het dikker is)… ik kan alleen maar gespannen wachten tot de zwelling weg is en ik weet of het ook echt weer goed is..

 

Had ik haar nu maar wel vastgehouden… had dat stoeltje maar opgeruimd geweest… hadden we maar toch eerst haar naar bed gebracht en daarna pas gaan surfen op het web…

 
Phoe, loslaten… is er een boek met regels en afspraken hoe je dat het beste en zonder schade kan doen? Van klein naar groot? Zijn er algemene afspraken over?
Iemand tips?